“Op zich ben ik gewend aan binnen zitten. Naast mijn journalistieke werk schrijf ik boeken, waarvoor je ook dagenlang achter de computer moet zitten. Maar dit voelt veel beklemmender. De meeste Spanjaarden – zeker in de stad – wonen met het hele gezin in appartementen van amper 60 vierkante meter. Ik heb nog het geluk dat mijn huis in Sitges, net buiten Barcelona, een tuin heeft. Toch ben ik gisteren naar Nederland vertrokken; even een paar dagen de lockdown ontvluchten. Er gaat nog steeds dagelijks een vlucht tussen Barcelona en Amsterdam, al was het vliegtuig bijna leeg.”

“Ook in Spanje wordt journalist beschouwd als een vitaal beroep. Ik behoor dus tot de enkelingen die ook buiten het boodschappen doen naar buiten mag; maar toch wil ik ook geen misbruik maken van dat privilege. De afgelopen twee weken ben ik slechts twee keer in Barcelona geweest, ondermeer voor een fotoreportage over de surreëel lege straten. Het voelt toch een beetje alsof je illegaal bezig bent. Tot vier keer toe werd ik aangehouden door de politie. Zelfs na het tonen van mijn perskaart moest ik ze overtuigen dat ik mijn werk aan het doen was. Het komt er dus op neer dat ook ik vooral binnen zit. Ik heb er een dagtaak aan om al het Spaanse en Nederlandse coronanieuws bij te houden.”

“De grote persbureaus brengen al heel veel berichten, bijvoorbeeld alle statistieken over doden en besmettingen. Daar komt bij dat Nederland in deze periode logischerwijs heel erg op zichzelf is gericht. Ik hoef dus geen Spaanse virologen en IC-artsen te gaan interviewen; voor veel lezers heeft dat weinig toegevoegde waarde. De drie reportages die ik de afgelopen twee weken heb geschreven voor ad.nl leunden dus veel meer dan normaal op mijn eigen ervaringen. Ik probeer om Nederlanders te laten meevoelen hoe het voor Spanjaarden is om met zo’n buitengewoon strenge lockdown te leven. Niet alleen het straatverbod, maar ook de angst houdt mensen binnen. Het is wachten op betere tijden.”

“NOS-correspondent Rop Zoutberg beschreef dit weekend hoe de tranen over zijn wangen rolden na een radiogesprek over de talloze sterfgevallen in verpleeghuizen en een schaatsbaan dat tijdelijk dienst doet als mortuarium. Ik begrijp dat; als journalist ben je niet van steen. Ik probeer me niet te laten belemmeren door emoties. Maar het mooie van de journalistiek is wel dat je emoties ook kan gebruiken in het werk. Dat beklemmende gevoel dat al die Spanjaarden ervaren – en ikzelf net zo goed – probeer je in woorden te vangen.”

“Jazeker. De Spaanse kranten en tv-zenders zou ik in principe ook vanuit Nederland kunnen volgen. Maar vanuit Den Haag kan ik daar nooit die cruciale, extra laag aan toevoegen. Ik zal in Spanje misschien nauwelijks meer op pad kunnen, maar ik vind gewoon dat ik daar moet zijn. Al was het alleen maar om te beschrijven hoe die lockdown op een gegeven moment ook weer gaat worden opgeheven.”