Het is verleidelijk om nu zo langzamerhand ook de deur naar de redactie weer wat verder open te zetten en als vanouds aan de slag te gaan. We maken de krant en de site weliswaar al een flinke periode verrassend soepel vanuit tientallen woon- en zolderkamers, maar we missen elkaar, willen sparren over verhalen en slap ouwehoeren bij de koffie-automaat. En het maken van elke dag een verse krant en een actuele site, vraagt nou eenmaal om nauwe samenwerking, behoorlijke discipline, maar ook om veel creativiteit. Vooral dat laatste is wel eens lastig merken we, via hang-outs, telefoon en WhatsApp.

Toch hebben we besloten de deur voorlopig slechts op een kier te zetten. We volgen het beleid van de overheid; die vraagt van ons om tot 1 september zoveel mogelijk thuis te werken. Maar we vinden zelf natuurlijk ook dat we te allen tijde het risico moeten beperken dat onze verslaggevers een mogelijke bron zijn voor de verspreiding van het virus. We willen ter plaatse, het verpleeghuis bezoeken, mensen in de ogen kijken en de ervaringen optekenen als we voor het eerst weer op het terras mogen zitten. Onze verslaggevers komen overal. En precies daarom komen we niet bij elkaar op de redactie zodat we geen potentiële brandhaard creëren.

Wie 's avonds wel eens langs het Balengebouw fietst, het thuis van onze centrale redactie, ziet het licht overigens wel branden. Vormgevers en eindredacteuren doen hun werk wel en petite comité op kantoor. Met een deadline in de nek en een hoop te overleggen en bekijken, is dat toch ondoenlijk vanuit huis. Bovendien hoeven deze collega's niet voor de krant stad en land door. Dat scheelt.

We hebben tijdens een vergadering met de hele redactie, voor het eerst in onze geschiedenis digitaal, wel besproken dat we elkaar vaker gaan zien. Buiten bij voorkeur: wandelen, een terras, of een visje op de markt. Even horen hoe het gaat, even sparren over de verhalen die in de maak zijn. Misschien komt u ons al vergaderend wel ergens tegen in het groen.