Oud-politieman Bert Koerts uit Eibergen maakt recyclekunst

Het gezicht van Bert Koerts heeft de gezonde kleur van iemand die veel buiten is. En dat is hij dan ook.  De Eibergenaar heeft in feite een openluchtatelier. Wie over de Olden Eibergsedijk rijdt, loopt of fietst, kan hem  aan het werk zien.  Meestal met grote oordoppen op en in een geruit werkjasje.  Op zijn workmate staan vandaag twee metalen slakommen van een Zweeds woonwarenhuis. Zij moeten samen een maan vormen in een nieuw kunstwerk. Binnen lijkt het meer op een restaurantkeuken, dan op een atelier. Bakken vol bestek, pannen, vergieten, juskommen, pollepels, gardes, botervloten, alles van metaal. Alles op de kop getikt in kringloopwinkels en bestemd om onderdeel  te gaan uitmaken van een vogel, een vis, een insect of een bloem.  In een hoek staat een stapel oude strijkplanken, aan het plafond hangt een roestige,  antieke trekzaag. Planken met houtworm en oud ijzer van de sloper. Buiten ligt een partij acaciahout van een boom die in de weg stond. Vooralsnog is er geen enkel verband tussen de materialen, totdat Koerts ze onder handen neemt. Dan groeien ze uit tot  dieren of bloemen. IJzeren pijpen worden bloemstelen, messen veranderen in vissenvinnen en insectenogen blijken bij nadere bestudering theezeefjes. De creativiteit van de kunstenaar lijkt oneindig. „Nou nee hoor”, grijnst Koerts, „soms is het best een moeizaam proces en moet ik heel goed nadenken.”

Zo’n twaalf jaar geleden maakte de Eibergenaar zijn eerste kunstwerk. In het dagelijks leven droeg hij nog het politie-uniform, maar in zijn vrije tijd ontstonden de eerste grote bloemen van oud hout en tweedehandsbestek. Vorken dienden als meeldraden en lepels als bloemblaadjes, al dan niet op een ondergrond van gepolijst hout. Bossen bloemen van een flink formaat,  meestal meer dan manshoog. Met welluidende namen als Zonnevreters of  Lepelsteeltje. Het bleef niet onopgemerkt. Al snel breidde Koerts zijn repertoire uit met dieren en inmiddels is zijn werk te vinden in particuliere tuinen en openbare ruimtes. In 2013 hing hij zijn politiepet aan de wilgen en werd hij beroepsmatig kunstenaar. 

Niet dat hij 35 jaar met tegenzin het politiewerk deed, maar: „Laten we zeggen dat mijn leven op een gegeven moment wat minder soepel verliep. Ik werd gedeeltelijk afgekeurd.” Doordat zijn kunstwerken zo in de smaak vielen bij veel mensen, durfde hij de stap te zetten naar professioneel kunstenaar.  Nu werkt hij volledig naar zijn eigen inzicht en in complete vrijheid. Dat betekent dat hij ook nauwelijks in opdracht werkt. „De meeste aanvragen sla ik af. In opdracht werken vind ik moeilijk, dan moet je toch vaak aan verwachtingen voldoen. Als ik het al doe, dan ga ik uitgebreid met de mensen praten en de plek bekijken waar ze het werk willen hebben. En dan moeten ze ook nog eens geen haast hebben”, zegt hij lachend.

Als het qua weer echt niet meezit, is hij te vinden in de kleine werkruimtes die hij tot zijn beschikking heeft op het bedrijvencomplex hoek Kiefteweg/Olden Eibergsedijk. Een derde schuur dient als opslag voor kant-en-klare kunstwerken. Daarmee trekt hij door het hele land om op kunstmarkten te staan, deel te nemen aan kunstroutes of andere evenementen. Dat doet hij niet alleen om zijn werk te kunnen verkopen, maar ook om onder de mensen te zijn. ,,Het is een redelijk eenzaam bestaan. Dat vind ik soms jammer, maar aan de andere kant is het fijn om ongestoord door te kunnen prutsen.”

Zijn recyclekunst oogst veel waardering, hij verkoopt zo’n 25 beelden per jaar. Wat hij maakt is dan ook bijzonder. ,,Ik heb geen concurrentie op dit formaat.” Zijn klanten zijn voor 30 procent afkomstig uit de agrarische sector. ,,Daarna komen de fysiotherapeuten en de psychologen en daarna allerlei andere mensen.” 

,,Ik vind het mooi om te zien dat mensen een glimlach op hun gezicht krijgen, omdat ze spullen herkennen in mijn werk. En iemand zei eens een keer: ik heb niks met kunst maar dit vind ik mooi.” Zijn ogen twinkelen.