Zappend door die andere wereld

Zo maar een voorvalletje. Ze was een jaar of tien en de hond was weggelopen. „Ik zei tegen mijn moeder: ‘maak je niet druk, die is al lang dood’. Mijn broer ging op onderzoek uit en vond de hond terug. Hij was onder die wielen van een kar met paard gekomen. Dood. Dat wist ik dus al. Heel normaal.”

Herma de Vries weet niet anders. Vanaf haar vroegste jeugd is ze omringd door geuren, kleuren, stemmen en gedaantes. Weet ze dingen, die ze helemaal niet kan weten. Wie er aan de telefoon is nog voordat die wordt opgenomen. Dat soort dingen. Heeft ze van haar grootmoeder. „Die zei soms ook iets en als we dan vroegen hoe ze dat wist, zei ze: ‘ach, ik ben al oud. En dan weet je soms meer dan anderen’. Maar dan dacht ik: ik ben nog jong en weet al die dingen ook. Er heeft ook altijd een man naast me gestaan. Pas later begreep ik dat niet iedereen hem zag. Nu weet ik dat ik hem al van zo’n 700 jaar geleden ken. Hij wil niet met voor- en achternaam in de krant. Hou het maar op meneer M. Daar praat ik mee op dezelfde manier als nu met jou.”

Meneer M. is haar vaste begeleider. Helpt haar met de contacten aan de andere kant. Want daar komen al die dingen die ze niet kan weten dus vandaan. „Zoals andere mensen zappen voor de televisie, zo zie ik allerlei beelden voor me. Soms heel snel, soms stilstaand.”

Ze leerde al op jonge leeftijd om die beelden niet zo maar met iedereen te delen. Dat het in een dorp als Enter, waar ze geboren en getogen is, niet normaal is om te laten weten dat je meer ervaart dan ‘normale’ mensen. „Dat merkte ik natuurlijk wel aan de reacties om me heen. Ook van mijn broertjes en zusjes. Ik was een beetje het pispaaltje op verjaardagen. Ik kom uit een gezin met zeven kinderen, maar ik was de enige die dezelfde gaven als mijn oma had. De anderen begrepen het dus ook niet. En maakten er dus maar grapjes over.” Als kind van tien werd ze door haar moeder meegenomen naar de huisarts, omdat ze bij bezoeken aan het kerkhof continu hardop in zichzelf aan het kletsen was. Of zwaaide naar dingen die er niet waren. Terwijl ze ‘gewoon’ de mensen begroette die daar nog rondhingen en met ze praatte. Zette desgewenst beeldjes recht of legde uit dat ze de volgende week wel weer terugkwam. De dokter zei dat ze maar wat minder naar begraafplaatsen moest gaan.

Van haar grootmoeder had ze wel wat, maar niet alle steun. Die had al lang geleerd haar gaven een beetje verborgen te houden. „De mensen wilden er toch niks van weten. Ja, ze kwamen langs om de wratten weg te laten halen. Maar daar hield het op.”

Tja, hoe ga je daar als jong wicht in een klein dorp mee om? „Je stopt het heel ver weg in laatjes. Ik ging ook vaak het huis uit. Als een soort vlucht, maar ook omdat ik het daar heerlijk vond door alle geuren en kleuren. Een graanveld had bijvoorbeeld voor mij een prachtige gouden, warme gloed.”

Maar het onbegrip knaagde wel. Haar gaven werden een last. Het kwam zelfs zo ver dat ze er een einde aan wilde maken. „Ik was vijftien, zestien jaar en reed met mijn brommer over de weg. Toen zag ik ineens een tunnel. Zoals mensen die beschrijven bij een bijna-doodervaring. Alleen stond die bij mij dwars op de weg. Ik heb er recht opaf gestuurd. Wilde er bovenop knallen. Het bleek een vrachtwagen te zijn, die me echter wist te ontwijken. Ik kwam vervolgens weer bij in een sloot.”

Het voorval werd afgedaan als gevolg van psychische problemen. Herma had rust nodig. Nam die ook. Op een iets andere manier. „Ik ben gaan werken in de non-ferrogieterij van mijn vader. Keihard. Om maar wat te doen te hebben.” Maar ze kon haar andere kant nooit helemaal ontkennen. Ze was een jaar of zeventien toen ze een nieuwe ontdekking deed. „Ik zou uitgaan met een vriendin, maar die had barstende hoofdpijn. Waarom ik het deed, weet ik niet. Maar ik legde mijn handen op haar hoofd en wij voelden allebei de hoofdpijn wegtrekken.”

Ze trouwde jong. Moest nog negentien worden. En verhuisde naar Lichtenvoorde. In die nieuwe omgeving kwam uiteindelijk alles los. Met name in de plaatselijke bibliotheek, waar ze af en toe als het ware in onderdook. Ze las onder meer over een vrouw die precies had doorleefd wat zij had meegemaakt. En ze begon te begrijpen. „Alle stukjes vielen op hun plek.”

Het vormde de basis om zich neer te leggen bij het onvermijdelijke en werk te maken van haar talenten. „Als het voor je bestemd is, komt het toch wel”, zegt ze. Herma de Vries begon als paragnost een eigen praktijk. Dat is alweer 23 jaar geleden. Eerst in Lichtenvoorde en inmiddels in Beltrum. Ze probeert mensen die op welke manier dan ook lichamelijk of emotioneel vastzitten te helpen met hulp van de andere kant, magnetiseert mens en dier, bevrijdt woningen van negatieve energie en entiteiten en zoekt aardstralen en wellen. Ze heeft langzamerhand een balans gevonden tussen paragnoste en ‘gewoon’ mens zijn. „Het is een last en een gave. Ik zie en beleef dingen die echt niet altijd prettig zijn. En naar een feestje gaan, is ook niet altijd even fijn. Er is er altijd wel een die vraagt: ‘hoe gaat het met mij?’ Of iemand die wil weten wat ik zie. Maar ik heb geleerd de beelden te blokkeren. Ze alleen toe te laten als ik dat wil.”

Natuurlijk wordt ze nog steeds bijna dagelijks geconfronteerd met scepsis en ongeloof. „Doktoren vinden raar wat ik doe. Fysiotherapeuten, homeopaten, allemaal. Ik heb er ook niet voor geleerd. Heb geen briefje voor wat ik doe. En daar word je op afgerekend. Ja, dat levert wel eens frustraties op.”

Op televisie dan maar? Net als medium Char en geestenfluisteraar Derek Ogilvie? Of meedoen aan Het Zesde Zintuig, de speurtocht naar het beste medium van Nederland. „Ik heb het er met mijn man wel eens over gehad. Maar dat is niks voor mij. Het klinkt misschien raar: maar ik kan veel meer dan dat. Bovendien is het allemaal behoorlijk veel show. Zo heftig als Derek soms bezig is, heb ik in die 23 jaar misschien twee keer meegemaakt. Maar inderdaad, die televisieprogramma’s breken wel wat open.”

Daar komt bij dat er ook steeds meer aandacht komt voor wat tegenwoordig hooggevoelige kinderen wordt genoemd. Ze geeft, op basis van haar eigen ervaringen, graag advies aan ouders van zulke kinderen. „Neem de kinderen serieus, maar zet ze niet onder druk. Ze komen er zelf wel mee. Als ze merken dat ouders graag willen dat ze dingen zien, kan het ook fout gaan. Dan willen ze te veel. Kinderen moeten ook gewoon kinderen kunnen zijn.”