Deze mensen waren bij de grootste demonstratie ooit in Nederland

Rob Wissink (54), woont in Hengelo.

De actiedag van klimaatspijbelaars op 7 februari zorgde voor reuring aan onze ontbijttafel. ,,Ga jij nog demonstreren vandaag’’, vroeg mijn vrouw hoopvol aan jongste dochter. Ze is 17 en zit in 5-havo. In de toonzetting zat een lichte aansporing. ,,Ja, hup, de barricade op’’, stookte ik het vuurtje op. ,,Jullie gaan toch ook niet”, zei ze. Uitgeluld, wist ik. Voer met dochters geen discussies die beginnen met: ,,Toen ik jouw leeftijd had...’’

Toen ik iets ouder was dan zij, studeerde ik Nederlandse taal- en letterkunde in Groningen. Mijn leven draaide om mijn vriendin, lezen, hockeyen en lp’s draaien. Literatuur en popmuziek waren in een tijd zonder sociale media de bouwstenen waarmee je een persoonlijk profiel samenstelde, dat anderen in staat stelde jou in een hokje te plaatsen.

Ik spiegelde mij graag aan Stewart Copeland, de drummer van The Police, en etaleerde mezelf als alternatieve kakker. Ik droeg een collegesjaal, liep op klompen en had de schurft aan Mulisch, Ajax en Amerika. Ik was idealist noch oproerkraaier. Bij grote maatschappelijke vraagstukken zocht ik de nuance. Ik voelde mij thuis in de politiek correcte luwte, links van het midden. Vleugje Kok, snufje Van Mierlo. Boring, zou mijn dochter zeggen.