Al Hariri komt uit een klein dorpje in Syrië, aan de rivier de Draa. In het azc  in Almelo, waar hij nu al negen maanden woont, heeft hij het naar zijn zin. Maar op elk vrij ogenblik na zijn werk bij Timberland zoekt hij het contact met zijn gezin. „Ik mis ze verschrikkelijk. Al het bijzondere dat ik hier meemaak, deel ik met hen.”

Vandaag, vrijdagochtend, biedt het binnenplein van het azc  een ongewone aanblik. Een groep kinderen, met trommels voorop, trekt in optocht langs de deuren. Volwassen bewoners kijken, meestal op gepaste afstand, toe hoe hun kinderen zich vermaken met de acteur en twee actrices van van het Wolkentheater.

Aml (11) en Ziad (6) in hun kamer in Syrië vinden het prachtig wat ze in Almelo zien. Woorden worden er nauwelijks gesproken. De vrolijke voorstelling over een reis naar een tropisch eiland bestaat uit muziek, mime en acrobatiek.

„We willen de kinderen hier in het azc even naar een andere wereld brengen”, zegt Adrijan Rakic . Hij was dertig jaar geleden de oprichter van het Wolkentheater en kwam zelf als vluchteling vanuit Kroatië naar Nederland. „Even geen zorgen en verdriet, maar vrolijkheid. In de kazernes waar ik toen werd ondergebracht, zag ik de kinderen lijden. Ze waren vaak getraumatiseerd. Omdat ik een achtergrond heb in het theater, besloot ik toen een musical te maken. Het succes was zo groot dat we een stichting hebben opgericht. Daarmee trekken we nu elk jaar alle asielzoekerscentra in Nederland af.”

Zo’n 25 kinderen kijken in Almelo naar de voorstelling. Dorya (9) uit Iran is een van hen. Vol enthousiasme reageert ze op de voorstelling die stijf begint maar gaandeweg steeds losser wordt. Als haar gevraagd wordt naar plekken waar ze stiekem van droomt, geeft ze als antwoord: Amerika en de zee. „Die is net als de woestijn. Er komt geen einde aan. Dat vind ik mooi.”

De voorstelling duurt maar kort. Even maar en het normale leven neemt z’n gang. Adrijan Rakic van het Wolkentheater neemt het voor lief. „Het leven beweegt zich van eiland naar eiland. Voor geen enkel mens is het elke dag feest. We hebben de kinderen even heel blij gemaakt. Echt verbeteren kunnen we hun situatie niet. Even verlichting brengen kunnen we echter wel.”

Voor Aml, Zaid en hun vader was de voorstelling zelfs meer dan dat. Ooit, misschien wel over een jaar, hopen ze te worden herenigd. „Elke keer dat we samen lachen, brengt ons dichter bij elkaar.”