‘Als je grote medailles wilt winnen moet je ook van grote jongens winnen’

Door Lisette van der Geest

Of het telefoontje niet te lang kan duren? Michael Korrel heeft honger. Een bronzen judomedaille komt niet alleen, het brengt ook blijdschap, overtuiging en de nodige plichtplegingen. Dus als Korrel (25) om even voor 23.00 uur ’s avonds, plaatselijke tijd, in Tokio de telefoon naar zijn oor brengt, knort zijn maag tegelijkertijd. De dag duurde lang. Hij judode twee zware wedstrijden en heeft inmiddels al ruim vier uur niet gegeten.

In de beleving van Korrel gaat zo’n WK-dag als volgt: ,,Eerst een scherpe pot tegen een Oostenrijkse jongen die gewoon goed is. Dat ging goed. De volgende potten hoorde ik ook te winnen, dat deed ik ook goed. Daarna kwam de kwartfinale tegen iemand uit Azerbeidzjan van wie ik al eens gewonnen en verloren heb. Daar liet ik het een beetje lopen, het glipte uit handen en ik moest resetten voor de herkansing tegen een bekende van wie ik nog nooit gewonnen had. (De nummer 1 van de wereldranglijst, Varlam Liparteliani, red.) Maar ik wist wel van hem te winnen.”

,,Toen kwam de wereldkampioen van vorig jaar. Die een zware halve finale had gehad. Dit is mijn kans, dacht ik. Ik weet precies wat ik moet doen. En, nou ja, hier zit ik dan met een medaille.” Een kort lachje: ,,Ja uiteindelijk is het simpel, hè?”

Nooit eerder won Korrel een medaille op de WK. Hij stond al eens bovenaan de wereldranglijst, won titels op Grand Prix’ en Grand Slams en werd derde op een EK. ,,Dat is allemaal super, maar je wilt verder. Op de belangrijkste mondiale momenten medailles pakken. Ik wist dat het eraan zat te komen. Ik zat er al steeds dicht tegenaan. Ik weet ook dat ik de tools in huis heb om zo’n prestatie te leveren, maar bij judo geldt: je kunt fysiek goed in orde zijn, het gaat om wat er tussen de oren gebeurt. Om welke keuzes je maakt. Ik ben trots op mezelf dat ik de juiste keuzes heb gemaakt, daardoor won ik van die laatste twee jongens. Ik had ze allebei nog nooit verslagen, maar als je grote medailles wilt winnen, moet je ook van grote jongens winnen.”

En nu smaakt het naar meer, zegt de judoka. Die in eerste instantie overdonderd werd door alles wat op hem afkwam na zijn winst van het brons. ,,Dan komt er van alles langs: volledige euforie, allerlei aandacht van mensen, felicitaties, emoties, noem maar op. Dat is toch even wat anders dan wat je bij andere toernooien meemaakt. Maar het is ook iets waar je heel hard voor werkt. Het is een bevestiging naar mezelf dat ik dit kan. Hier doe je het voor.”

Over een jaar zijn de Olympische Spelen op dezelfde locatie, een feit waar elke Nederlandse judoka zich van bewust is. ,,Het is bijzonder dat ik er nu al een beetje aan heb mogen proeven. Dit WK heeft alvast een hoop gebracht, dat nemen we mee om verder te bouwen op jacht naar nog een dikke medaille volgend jaar.”

Maar eerst een andere jacht, daar in de straten van Tokio. De jacht op eten. Korrel, na acht minuten praten: ,,Wat het wordt, weet ik niet, eerst maar eens kijken wat er nu nog open is.”