In de geest van Geesink naar WK-goud in Tokio: ‘Mooier dan dit kan niet’

Door Lisette van der Geest

Het is even stil aan de telefoon. Daarna een korte, snuivende kreet, doorspekt met verbazing. ,,Ja”, zegt Noël van ’t End in Tokio. ,,Het is heel moeilijk om dit te geloven.” Op dat moment is de judoka in de klasse tot 90 kilogram twee uur wereldkampioen, heeft hij de medailleceremonie al achter de rug en al een ontelbare hoeveelheid felicitaties binnen. Maar wie als underdog de titel wint in het hol van de leeuw, zonder eerdere EK of WK-medailles op zak, is nou eenmaal niet zomaar aan de werkelijkheid gewend.

,,Het is echt heel bizar. Wát een gevoel. Wát een sensatie”, zegt hij. Aan symboliek geen gebrek bij de overwinning van de 28-jarige Van ’t End. Het is precies tien jaar na de laatste Nederlandse mondiale judotitel. Exact 55 jaar nadat Anton Geesink judohistorie schreef door in de door Japan gedomineerde sport als eerste niet-Japanner olympisch goud te winnen. En laat de hal, de historische Budokan in Tokio, ook nog eens dezelfde locatie zijn. Overigens is het ook de plaats voor volgend jaar de olympische judo-onderdelen worden afgewerkt.

Van ’t End: ,,En dan de finale winnen tegen een Japanner, net als Geesink 55 jaar geleden. Ja, mooier kan het niet.” Voor zijn halve finale zei de judoka bij de camera van de organisatie nog de nalatenschap van Geesink te voelen.

Telefonisch: ,,Het klinkt misschien heel zweverig, maar ik zat vooraf over hem na te denken. Als hij het kon destijds, laat mij dan ook die kracht hebben om hier te winnen, dacht ik. Ik heb ooit les van Geesink gehad, hij is echt een held van me. Die gedachte aan zijn prestatie gaf me een soort motivatie, voornamelijk in die laatste wedstrijd tegen die Japanner. Dat het ook nog eens tien jaar na het laatste goud, van Marhinde (Verkerk, red.) dat wist ik trouwens niet. Dat hoorde ik later pas.”

In de finale tegen Shoichiro Mukai maakte Van ’t End met nog ruim dertig seconden te gaan waza-ari. ,,En in de halve finale was het precies hetzelfde. Ik dacht beide keren: als ik dit weggeef, sla ik mezelf zo hard voor mijn hoofd. Ik moest er echt alles aan doen, die secondes leken minuten, maar ik had genoeg in het vat zitten. Toen klonk die zoemer. Ja, dat gevoel dat je dan krijgt, dat is echt… kippenvel. En dan zie je je coach, JP.” De judoka werkt net als Juul Franssen die gisteren het brons won met de Brit Jean-Paul Bell. Van ’t End: ,,Echt een fantastische man. Een topcoach.”

Van ’t End is de huidige nummer twintig van de wereldranglijst. De Spelen in Rio waren drie jaar geleden een grote teleurstelling voor de judoka, toen hij vroeg uitgeschakeld werd. Daarna volgde een periode met blessures en een terugval op de wereldranglijst. Een jaar geleden liet hij al zien de weg terug te hebben gevonden, maar bleven de prijzen nog uit. Dit seizoen won hij voor het eerst in zijn carrière Grand Slamgoud in Jekaterinenburg. ,,Ik heb de afgelopen maanden zo goed staan judoën, heb zo’n goed gevoel gekregen. Ik was in mijn hoofd daardoor underdog, maar ik wist: als ik een goede dag heb, zoals ik vandaag had, dan vecht ik mee om de medailles.”

En zo geschiedde.

Al is enerzijds het ongeloof bij Van ’t End nog niet verdwenen, tegelijkertijd is zijn overwinning voldoende geland om alvast een jaar vooruit te blikken, op zijn geplande olympische optreden. ,,Het zal volgend jaar wel een fijn gevoel zijn om hier weer te staan. Om weer die hal binnen te stappen. En dat is belangrijk bij zo’n evenement.”

Bekijk hieronder hoe Van 't End zich in het hol van de leeuw naar de wereldtitel vocht: