Pijn heeft Sifan Hassan scherper gemaakt

In Portland etaleerde Hassan haar fenomenale eindsprint. Na een karakteristieke start, achter in het peloton, knokte ze zich ruw naar voren. Volgens Hoedt had ze baat gehad bij enkele bokslessen. 'Ik heb een paar krachttrainingen gedaan, dus ik was sterk', grapte ze zelf na de race. Eenmaal op kop nam ze de regie in handen. Met 600 meter te gaan, voerde ze het tempo op, tot ze met een stralende lach de eindstreep passeerde.

Hassan hoefde in Portland niet af te rekenen met haar aartsrivale Genzebe Dibaba. De wereldrecordhoudster verkoos deelname aan de 3.000 meter. Maar Dibaba speelde wel degelijk door het hoofd van de Nederlandse. Afgelopen zomer, bij de WK atletiek in Peking, bezorgde die haar de pijnlijkste nederlaag uit haar jonge loopbaan. En de belangrijkste les.

Hassan dacht in China al improviserend naar de wereldtitel 1.500 meter te kunnen lopen. Ze hield Dibaba onvoldoende in het oog en werd verrast door haar vroege aanval. Ondanks een laatste 800 meter in 1.57 (alleen Ellen van Langen is in Nederland ooit sneller geweest op een echte 800 meter) moest ze toen genoegen nemen met de derde plaats. Ze was ontroostbaar. Geen Nederlandse atleet is ooit zo peilloos verdrietig geweest om brons.

Die pijn heeft haar volgens Hoedt scherper gemaakt. Ze is minder laks en (iets) minder eigenwijs. Ze beseft dat een kort moment van onoplettendheid honderden uren van zware training kan tenietdoen. Dat is niet alleen zuur uit sportieve en financiële overwegingen. Ook in religieus opzicht doet het pijn. Ze is moslim. Ze voelt zich al schuldig dat ze zonder hoofddoek topsport bedrijft. Als ze verliest, is de schaamte onverteerbaar.

Over de aanleg van Hassan raakt haar gelouterde coach, die eerder in zijn 34-jarige trainersloopbaan Bram Som en Arnoud Okken op de 800 meter aan Europese titels hielp, nog steeds niet uitgesproken. Hij staat soms versteld van de snelheid waarmee ze in vorm raakt. Volgens hem werd ze afgelopen december na 'vijf weken pielen' Europees kampioene cross.

Hoedt vertelt glunderend over trainingslopen waarbij Hassan achteloos in het spoor blijft van buitenlandse topatleten, mannen wel te verstaan. Uit melkzuurmetingen blijkt dat ze weinig afvalstoffen aanmaakt. 'Ze heeft een enorm talent om langdurig op hoge snelheid te lopen. Dat is misschien wel haar allergrootste kwaliteit.'

Geheel aangeboren is haar gave niet, meent hij. Naar zijn en haar zin wordt haar talent te gemakkelijk in verband gebracht met haar Ethiopische afkomst. Hassan kwam als 15-jarig meisje naar Nederland. 'We laten soms lopers uit Eritrea uit het asielcentrum meetrainen. Dan zegt Sifan: 'Nou, ze denken hier echt dat alle mensen uit Afrika kunnen hardlopen.' Dat is gewoon niet zo. Je hebt er een paar die het goed doen.'

Hoe serieus Hassan haar vak beoefent, blijkt uit de investeringen die ze doet. Ze betaalt uit eigen zak een fysiotherapeut om haar driemaal per week bij te staan. Ook haar coach steunt ze financieel, sinds hij met ingang van dit jaar als bondscoach van Noorwegen is weggesaneerd. De Atletiekunie betaalt Hoedt slechts een dag per week voor zijn werk met Hassan.

Hoewel de financiële situatie in de aanloop naar Rio de Janeiro verre van ideaal is, weten Hassan en Hoedt zich gesterkt door haar topprestaties. 'Ik ben hartstikke blij', zei ze in Portland. Ze straalde uit dat het alleen nog maar beter kan.