Fysiotherapeut Rink valt met zijn neus in de boter op gouden WK van Oranje handbalsters

En dan ben je plotseling verantwoordelijk voor de spieren van Estavana en de ledematen van Tess. Nog niet wetende dat ze vier weken laten de wereldtitel handbal zouden halen. Rinke van den Brink (52) kan een lach niet onderdrukken, maar is wel wat gewend. Jarenlang was hij de fysiotherapeut van de Nederlandse volleybaldames, dus topsport is hem niet vreemd.

Het WK met de handbalsters was voor hem nieuw. Hij viel in voor de vaste fysiotherapeut Jelle Heissen die niet meekon omdat zijn vrouw rond deze tijd uitgerekend was. Van den Brink viel met zijn neus in de boter. Vier weken hard werken in Japan later hangt er ook om zijn nek een gouden medaille.

In Zeewolde herstelt Van den Brink van een jetlag. ,,Het kost even tijd, zeker na vier weken Japan. Daarom was het soms ook lastig om contact met thuis te hebben. Zoveel tijd dat zowel Nederland als Japan wakker was, is er niet geweest. Maar nu ben ik weer thuis en zie dat alles gewoon door is gegaan. Daar leer je wel door relativeren, haha.’’

En in Apeldoorn heeft hij bij fysiotherapiepraktijk Houwer en Ruijs alweer de eerste ‘normale’ klanten door zijn handen laten gaan. Tijd voor het gewone werk, zoals dat heet. ,,Maar ook hier probeer ik voor iedereen het maximale te bereiken, hoor”, zegt de therapeut. ,,Al is het wel omschakelen. Krijg ik van collega’s al snel te horen dat ik weer ‘normaal’ moet doen. Soms zit ik in de topsportmodus, wil ik direct doorverwijzen naar andere specialisten en krijg ik te horen dat ze over een week of zo tijd hebben.... Dat is even anders dan bij een nationaal team, waarbij het veel sneller gaat.”

Hij maakt deel uit van de Masterclass van TeamNL waar artsen, fysiotherapeuten en sportmasseurs kennis delen en continu worden bijgeschool in de wetten van de topsport en de bijhorende medische begeleiding. ,,We kennen elkaars programma en kunnen elkaar dan in voorkomende gevallen vervangen”, zegt de Zeewoldenaar die geen onbekende is in de topsportwereld. Want Van den Brink maakte van 2013 tot en met het WK in 2018 deel uit van het begeleidingsteam van de Nederlandse volleybalsters en ervaarde meerdere grote toernooien met dat team, zoals de Olympische Spelen van Rio in 2016. ,,Nu is handbal wel even wat anders natuurlijk, veel fysieker dan volleybal. Simpelweg omdat er veel meer contact is met de tegenstander. Handbal is een keiharde sport. De aandoeningen zijn heel anders, veel meer kneuzingen bijvoorbeeld.”

Het was aanpoten voor de enige fysiotherapeut die mee was naar Japan. ,,Achttien meiden, volle bak dus. Er was ook een sportmasseur mee en een arts. We hebben veelvuldig overlegd en hadden continu contact met de technische staf. Soms hadden we tijdens een een wedstrijd aan een keer oogcontact genoeg om te bepalen of er iemand wat meer rust nodig had. Maar die meiden zijn topsporters, hoor. Die zijn goed getraind en in topvorm.”

Vanaf 18 november vertoefde Van den Brink al met de selectie in Japan. Eerst een week acclimatiseren. ,,In september ben ik al wel een week met de selectie op pad geweest tijdens de EK-kwalificatie. Dat was een voorwaarde van mijn kant. Ik wilde de meiden leren kennen voordat ik met ze naar het WK zou gaan. Je bouwt als fysiotherapeut toch een vertrouwensband met die meiden op en dan wil je niet als nieuw gezicht aan een WK beginnen. Dus liep ik een week mee met Jelle, dat is heel goed geweest.”

Wat een team, dacht Van den Brink geregeld nadat de halve finales werden gehaald. Dat ging met horten en stoten, maar ook bij hem ging het kriebelen. ,,Je voelt dat er iets moois kan gebeuren, je ziet die meiden ineens in een cocon komen, totale focus krijgen. Dat is mooi om te zien. Toen Rusland werd verslagen en de finale werd behaald ging het los. En zelfs in de finale heb ik veel geleerd. Ook over regels. Na de winst heb ik nog met de bondscoach gezeten over de laatste acht seconden. Ik kende die - relatief nieuwe - regel helemaal niet, haha.”

Vier weken lang was hij van huis, waar zijn vrouw en kinderen meeleefden met de verrichtingen van Oranje. Door te facetimen hadden ze contact, ook op 5 december toen Van den Brink zijn 52ste verjaardag vierde. ,,De deur van mijn kamer was versierd, de meiden hebben gezongen en er was een taart met de foto van het team. Prachtig. Door het volleybal is het thuisfront wel gewend dat ik soms langere tijd weg ben. Mijn kinderen zijn al wat ouder en mijn vrouw vindt het nog steeds goed, haha. Toch kregen we in Japan nog niet helemaal mee hoe het in Nederland leefde. Pas na de finale ontplofte mijn telefoon. Wat een berichten op Whatsapp en social media. Niet normaal meer.”

Nederland omarmt de speelsters, die overal zo geliefd zijn en bewierrookt worden. Leuke, frisse meiden ook, maar in Japan knalde het natuurlijk ook wel eens. ,,Natuurlijk, het zijn gewoon mensen. Sporters die willen presteren en dan knalt het ook wel eens, maar wel met allemaal hetzelfde doel voor ogen, met een enorme drive. Dat maakt topsport zo mooi.”

Veel van het land heeft hij niet kunnen zien, ondanks de periode van vier weken. ,,Nee, het was hard werken. Alleen als de meiden een videoanalyse-sessie hadden, konden wij uitrusten. Ach, een kwestie van genoeg slaap pakken. Maar van Japan hebben we niet veel gezien. Het was bus, hotel, sporthal en vliegveld, meer niet. Ja, misschien in de busreis naar het vliegveld toen we terug gingen. Konden we twee uur lang naar buiten kijken.”