Geruisloze overgang ‘denker’ Renzo Verschuren van speler naar assistent Dynamo. ‘Zelf beslissen dat ik stop, is belangrijk voor me’

Stoppen als speler was logisch, nadat een slepende rugblessure sinds het Europese avontuur in Rusland vorig jaar al roet in het eten gooide. Sindsdien was het nooit meer zoals daarvoor, weet Verschuren zelf ook. ,,24 uur in een vliegtuig naar Novosibirsk, Siberië. Dat was funest.” 

Maar: ,,De beslissing om te stoppen had ik al eerder genomen. Joh, ik ben 39. De jaren tellen natuurlijk in de topsport. Als je optelt hoeveel uren ik in het krachthonk moest doorbrengen, rust houden en met mijn voeding bezig moest zijn, dan werd dat te veel op mijn leeftijd. Het is de tol die topsport eist. Ik heb het nog lang kunnen uitstellen, er zijn maar weinig spelers van mijn leeftijd die in Nederland nog spelen. Het is eindig.”

En toch staat de deur altijd nog op een heel klein kiertje, verklapt hij. ,,Ik zorg dat ik nog een paar trainingen meedoe, vaak totdat er echt gesprongen moet worden. Dan haak ik af”, wijst hij naar zijn rug. ,,Een verschoven tussenwervelschijf, die nog steeds niet helemaal goed zit. Daar ben ik nog steeds hard mee bezig. Door krachttraining herstelt dat.”

En dan glinsteren die ogen weer even. ,,Als de nood aan de man komt, kan ik nog het veld in. Maar alleen als alle andere middenaanvallers niet in staat zijn om te spelen, hoor.”

Het is meer dan dat, het gaat dieper, geeft hij toe. ,,Het stoppen door mijn rugblessure als speler, maar ook door de Covid-19-situatie, zit me gewoon niet lekker. Dat ik nu nog meetrain en wat kan laten zien is meer een overwinning op mezelf. Dat ik dan zelf kan bepalen wanneer ik echt stop. Dat het mijn eigen beslissing is.’’

,,Nee”, klinkt het dan toch resoluut. ,,Moeilijk is niet het goede woord. Wel baal ik er enorm van natuurlijk. Ik had wel tot mijn vijftigste willen volleyballen op niveau als dat had gekund, maar dat zit er niet in. En ik had het heel graag afgesloten met een titel, maar corona stond dat in de weg”, zegt de man die drie keer Nederlands kampioen met Nesselande werd en eenmaal met Rivium Rotterdam.

De boodschap dat de competitie stil werd gelegd kwam snoeihard binnen. ,,Daar ben ik wel een paar dagen heel somber van geweest. Ja, dat hebben ze thuis wel gemerkt. Niet dat ik dan dingen kapot gooi, of zo. Maar ik was wel chagrijnig. Toen heb ik al mijn energie maar in de verhuizing gegooid.”

,,In die verhuizing kon ik mijn ei kwijt, even mijn zinnen verzetten. Dat had ik ook wel nodig. Die maanden na de competitie zijn sowieso de slechtste maanden van het jaar voor me. Ineens staat alles stil, ineens zijn de doelen weg. Daar heb ik altijd al moeite mee gehad.”

Afscheid nemen van de volleybalsport wilde de man, die naast zijn carrière docent is op het Veluws College Walterbosch in Apeldoorn, zeker nog niet. Hij kreeg de kans om als assistent van coach Redbad Strikwerda verder te gaan. ,,Dat lijkt bij me te passen, met mijn achtergrond in het onderwijs. En ik help als LOOT-coördinator ook kinderen om hun sport met het onderwijs te combineren. Een mooie baan.”

,,Dat ik nu verder van mijn werk woon is alleen maar een voordeel. Als ik dan thuiskom, heb ik de dag op school verwerkt. Toen ik nog in Apeldoorn woonde, nam ik alles mee. Ik ben een denker. Dit jaar wordt voor mij een zoektocht of ik dit wil. Het vak van volleybaltrainer is heel onzeker. Slechts een paar coaches in Nederland kunnen er van leven. Eigenlijk moet je dan naar het buitenland. Dat zie ik niet zitten. Ik wil niet mijn vrouw en kind achterlaten en zelf ergens op een kamertje verblijven.”

Die vrouw is Carlijn Oosterlaken, volleybalster van beroep. Ze kwam afgelopen seizoen uit voor Apollo 8 in Borne, de plaats waar ze naar toe verhuisden, dichter bij familie, rust en gemoedelijkheid.

Toch hij moet kijken of zijn persoonlijkheid bij het vak past, zegt Verschuren. ,,Ik ben heel analytisch ingesteld, maar vooral op de achtergrond. Als hoofdcoach moet je juist naar voren treden, mocht ik dat ooit willen. Dan moet ik heel erg uit mijn comfortzone stappen. Mocht ik ooit hoofdcoach willen worden, dan zal ik de benodigde cursussen volgen. Alles, want dan ga ik er ook maximaal voor.’’

Voorlopig is hij assistent van Strikwerda in Apeldoorn. ,,Bij alles wat Redbad zegt, plaats ik vraagtekens. Dan wordt hij gedwongen om nog meer oplossingen te zoeken, nog breder te kijken. Dat is ook wat hij vraagt. Ik ben zijn extra paar ogen.”