Niet te dicht bij de Schotse Hooglanders komen...!

Dat maakt ze tegelijkertijd zo aantrekkelijk om te fotograferen. Dus toen mijn oog op een exemplaar viel dat op redelijke afstand van mij aan het grazen was, wilde ik hem toch graag even op de gevoelige plaat vastleggen. Rustig nam ik telkens een stapje dichterbij en verschuilde mij tenslotte achter een bosje, waar ik wachtte op het juiste moment. Maar ja, het blijft toch altijd een beetje behelpen met een mobiel, vind ik.

Tenminste wel met de mijne. Dus na een tijdje besloot ik mij terug te trekken. En toen gebeurde het. Een Duitse familie die ook naar de dieren zat te kijken, begonnen opeens luid naar mij te schreeuwen. Met een schuine blik naar achter, zag ik dat het woeste dier de aanval tegen mij had ingezet. Hij stormde op mij af en ik zette het op een lopen. Terwijl het Duitse echtpaar met uitgespreide armen, als waren het koehoorns, en veel lawaai zich tegen het beest keerden. Dat hielp, het dier trok zich terug.

Achteraf denk ik, dat hij zich al een tijdje aan mij geërgerd had, voor zover dieren dat kunnen. Ik had namelijk wel af en toe geluidjes gemaakt om zijn aandacht te trekken. In de hoop dat hij niet alsmaar in grazende toestand bleef, maar zijn mooie woeste kop oprichtte voor een mooi plaatje. Dat is niet echt gelukt, maar ik heb er wel weer een klein avontuur aan overgehouden. Toch blijf ik de volgende keer maar wat meer uit de buurt. Je weet nooit hoe het met hun humeur gesteld is.

Resi Tichelaar (64) uit Apeldoorn ‘kijkt vaak vol verwondering naar wat er op haar pad komt’