Ferrari's elegante alleskunner heeft het karakter van een slapende leeuw

Italiaanse woorden geven alles een exotische klank, vooral als het om auto’s gaat. Een klassiek voorbeeld is de Maserati Quattroporte. Het klinkt fantastisch, maar de toevoeging betekent letterlijk: ‘vier deuren’. Of wat te denken van ‘manettino’. Het betekent gewoon ‘knopje’ en is de naam van de draaiknop op het stuur van moderne Ferrari’s. De nieuwe Ferrari Portofino krijgt de letter ‘M’ achter zijn naam, waarbij de beginletter staat voor ‘Modificata’. Klinkt prachtig, maar het betekent gewoon ‘aangepast’.

De Portofino kennen we al sinds 2017. Het is een cabriolet met stalen klapdak en feitelijk de opvolger van de Ferrari California, een auto die nou niet direct met complimenten werd overladen toen deze in 2010 werd geïntroduceerd. Dat kwam deels doordat dit model zwaarder was dan de 599 GTB Fiorano, maar tegelijkertijd minder sterk dan de F430. Een dodelijke combinatie voor het imago van de California. De tweede generatie met aanzienlijk meer vermogen kon deze omissie niet meer wegpoetsen.

De Portofino zag er een stuk beter uit – vooral doordat het klapdak beter weggewerkt kon worden in de achterzijde – en bood als instapmodel veel waar voor zijn geld. Ferrari wilde bij de achterwiel-aangedreven Portofino overduidelijk af van dit imago van ‘ruwe bolster, blanke pit’, want de nieuwkomer had een 600 pk sterke achtcilinder onder de kap, met twee turbo’s. De krachtsexplosies van de turbomotor waren verrassend en ondanks de Gran Turismo-achtige ervaring die de auto moest bieden, klauwden de wielen regelmatig woest en ongecontroleerd naar grip.

Maar toen vonden ze bij Ferrari dat er ook een echte coupé moest komen. Mooi vormgegeven en compromisloos qua rijeigenschappen. Het klapdak bleef achterwege en de Roma was geboren. Deze nagenoeg net zo dure Roma kreeg net een beetje meer van alles, mogelijk om de absentie van het klapdak te compenseren. En dus kreeg deze versie 620 pk, een andere versnellingsbak en nog een aantal upgrades, die nu dus ook bijna één op één zijn overgebracht op de cabrioletvariant.

Helaas heeft de V12 in nagenoeg alle modellen het veld moeten ruimen voor een achtcilinder, maar gelukkig gaat het bij zijn vervanger om een veelvuldig gelauwerde V8 met twee turbo’s. Een heerlijk blok kortom, dat al vier jaar op rij de International Engine of the Year verkiezing wist te winnen.

De pk-winst van de motor is te danken aan nieuwe kleppen, een gereviseerde klepaandrijving, scherpere nokkenassen, een uitlaat met minder tegendruk en sensoren die beide turbo’s circa 5.000 toeren per minuut sneller laten draaien. Het maximale koppel bedraagt 760 Newtonmeter. De automaat met dubbele koppeling heeft er een versnelling bij gekregen, waardoor het totaal nu op acht uitkomt. De transmissie heeft ook kortere verhoudingen gekregen en zou ook compacter en lichter zijn dan de zeventraps variant die Ferrari tot dusver in de Portofino gebruikte.

Op het eerste gezicht zijn de modificaties van deze Portofino M subtiel, maar de auto heeft wel een wat scherpere uitstraling gekregen. De nieuwe voorbumper is de opvallendste wijziging aan de buitenzijde. Die oogt een stuk agressiever dan bij het uitgaande editie en bevordert tevens de aerodynamica. Ook zien we grotere luchtinlaten aan de voorkant en nieuwe ventilatieopeningen ter hoogte van de wielkasten. Verder heeft de Portofino M een wat slankere achterzijde gekregen dankzij een nieuw design van de diffusor.

Zelfs in gesloten vorm oogt de Portofino M goed en dat is een hele prestatie, gezien de wanprestaties van veel concurrenten zodra er een model met klapdakconstructie gemaakt moet worden. Toch is de Portofino M, net als alle mooie cabriolets, op zijn best met het dak naar beneden. Het interieur is alleen op detailniveau bijgeschaafd. Geventileerde en verwarmde zetels zijn voortaan optioneel leverbaar, maar de nieuwe multimediamodule en het digitale instrumentarium die geïntroduceerd werd op de Roma krijgt de M-versie niet.

Wel kreeg het dashboard een 10,25 touchscreen. Daardoor kon het aantal knoppen worden verminderd, waardoor de middenconsole minder druk oogt. Doordat de voorstoelen anders zijn vormgegeven is er wat extra beenruimte voor de achterpassagiers. Daarbij moet je je niet te veel voorstellen, want de beenruimte van een Porsche 911 is nog beter. Even iemand naar het station brengen kan, maar als volwassene heb je hier verder niets te zoeken.

De voorstoelen zitten daarentegen heerlijk, al zijn de zittingen aan de harde kant. Ook langere personen kunnen hier nog goed uit de voeten. Wel hadden we wat meer verstelmogelijkheden verwacht van de stoelen. Na lange ritten stap je hierdoor soms ietwat verkrampt uit en ook bedekt de bovenrand van het stuur de meters van het dashboard. Helaas houdt Ferrari nog steeds vast aan een systeem met richtingaanwijzers die als drukknoppen op het stuur zijn geplaatst en ook nu zijn we er na een dag rijden nog niet aan gewend. En oh ja, de multimedia-installatie klinkt niet veel beter dan die van een standaard middenklasser.

Met een vermogen van 620 pk is het niet verrassend dat de Portofino M een uiterst ballistische acceleratie heeft. In zijn tweede versnelling bereik je in Nederland overdag al illegale snelheden en dan heb je nog zes (!) versnellingen over. In de bochten laat het gewicht van het dak zich meer voelen dan in de Roma, die niet over zo’n zwaar staketsel van stangen, staaldraden en verstevigingen beschikt, maar toch is ook met deze auto het bedwingen van een bochtig bergweggetje geen straf. Net zo min als de weg er naartoe trouwens, want op de snelweg merk je dat het comfort iets is verbeterd ten opzichte van zijn voorganger. Let dan wel op je snelheid, want door de gretigheid van motor rijd je al gauw veel sneller dan je denkt.

Hét klapstuk van de 250.872 euro kostende Portofino M is letterlijk en figuurlijk zijn stalen dakconstructie, die de nagenoeg identieke en bijna net zo dure coupé-evenknie ontbeert. Met één druk op de knop zit je in de zon en dan is de Portofino M ook een redelijk comfortabele cruiser. Tenminste, wanneer je allerlei ‘Corsa’-knoppen en andere instellingen waarvan de auto vrij hijgerig wordt, niet aanzet. En dus wanen we ons - rijdend langs Almere Buiten - maar aan de Amalfi-kust en openen het dak. Het grappige is dat deze Ferrari ook fijn en machtig aanvoelt als je niet hard rijdt. De murmelende V8 is als een slapende leeuw. Loom en lui, maar iedereen weet wat er gebeurt als je ‘m wakker maakt.