Fietstochten zijn niet alleen weggelegd voor praktisch geklede mensen met een toerfiets tot hun beschikking. Dat gaan wij vandaag bewijzen. Aan de Betuwe, de Utrechtse Heuvelrug en vooral aan onszelf. Bij De Rijdende Fietsenmaker in het centrum van Wageningen halen we twee stadsfietsen op; ze staan al klaar. Want toerfietsen, die verhuren ze niet.

Mijn geliefde en ik zien er niet bepaald fietserig uit. Vooral hij niet. C. draagt altijd hetzelfde: een maatpak, puntschoenen en zijn double breasted kasjmier jas. Vandaag heeft hij zijn pantalon verruild voor jeans, maar alsnog zou ik opkijken als ik hem op een fiets voorbij zag komen. Daar begrijpt hij niets van. ,,Weet je wát er gek uitziet?’’ zegt hij. ,,Windjacks.’’ Hij verzekert: zijn outfit is comfortabel en warm genoeg. 

Aangezien ik ook graag goed voor de dag kom, heb ik vanmorgen een blazer aangetrokken. C. schudt het hoofd: ,,Circusjasje.”

Al in Wageningen is het heuvelop. De lichtste van de drie versnellingen is licht genoeg. ‘In z’n drie’ sjezen we de uiterwaarden in, langs droomhuizen die uitkijken over het uitgestrekte groen met daarachter de Nederrijn, die we straks zullen oversteken met het pontje. We fantaseren hardop over wonen in Wageningen. ,,Een fazant’’, roept C. Een kromgegroeide els vormt een brug over een greppel. Op de pont flappert mijn circusjasje in de wind. De zon glinstert op de rivier, de lucht is steengrijs. Ik bekijk de perfect gesneden schouders van de jas van mijn metgezel en denk: waarom dragen fietsers eigenlijk windjacks als een kasjmier jas volstaat?

We ploegen de dijk op richting Opheusden, uiterwaarden aan de rechterhand. Die zijn beslagen met geel, koolzaad en paardenbloemen, en wit, madeliefjes en fluitenkruid. Elektriciteitsmasten staan op betonnen funderingen. 

Links: boerderijen en dijkhuisjes met weelderige tuinen. En boomkwekerijen, waarvan er in deze contreien veel schijnen te zijn. We aaien een schaap en fantaseren over wonen aan de dijk bij Opheusden.

Alhoewel ouderen op e-bikes ons voortdurend inhalen, verlangen wij niet naar elektrische ondersteuning. Wij doen het werk liever zelf. Nou ja. De tegenwind is stevig, dus haak ik soms aan bij de sportievere C. Ik mors snot op mijn circusjasje. 

Veel geschiedenis hier langs de Nederrijn: dit was ooit de noordelijke grens van het Romeinse Rijk. Bij Opheusden stoppen we bij een replica van een Romeinse wachttoren, waar we binnen kijken en wat drinken op het terras. Achter de toren ligt een originele kazemat, in de Tweede Wereldoorlog deel van verdedigingslinie Ochten-de Spees, een verlenging van de Grebbelinie aan de overkant. ,,Invasie ophanden’’, meldt C. Er draaft een moedergans met haar kinderen voorbij. 

En door. In Kesteren fantaseren we over wonen in Kesteren. C. voert een emoe in de wei, een reuzenkalkoen kijkt toe. Dijk af, dijk op. De geur van warm gras en bloesem. ,,Volgens mij wordt hier veel gepeerd.” Dat klopt, ook veel geappeld en gepruimd. We zien hertjes, koeien, ezels, paarden, een alpaca en een pauw. In Lienden fantaseren we over wonen in Lienden.

Het tweede pontje brengt ons terug van de Betuwe naar de Utrechtse Heuvelrug. Naar Elst, waar we fantaseren over... Op dit traject glooit het pad en maken we vaker gebruik van de versnellingen. Drie zijn, zeker met wind mee, meer dan genoeg. 

Tien kilometer voor Wageningen pauzeren we aan de oever bij Rhenen. ,,Op de Grebbeberg liggen honderden Nederlandse militairen begraven’’, zegt C., die veel over de Tweede Wereldoorlog weet. ,,In 1940 was er een zware veldslag. De Duitsers versloegen ons doordat ze zwaar geschut inzetten.’’

Er plakken vliegjes op zijn revers. Ik vraag wat hij van de fiets vindt. ,,Lelijk’’, zegt hij. ,,Doe mij maar een Sturmey Archer 3-versnellingsnaaf met stangremmen.’’ De laatste kilometers fietst hij luid zingend voor me uit. Ik voel de wind in mijn rug. Het is bewezen: het kan.