Beste Johan Derksen, we hebben jou nodig

Noem me naïef, maar ik had meer verwacht van je comeback. Een man met zoveel levenservaring en aanzien kan niet eeuwig op de beklaagdenbank blijven zitten, dacht ik. Maar zelfs na een korte afkoelperiode bleef je een verongelijkte en boze man. Je gooide zelfs een middelvinger in de lucht.

Het was pijnlijk om te zien, de zelfreflectie was ver te zoeken. Het lag aan alles en iedereen, behalve jezelf. Je had geen goed woord over voor alle ‘uitgestreken smoelwerken en hypocriete klootzakken’ aan de talkshowtafels. Alleen de slachtoffers van seksueel geweld konden, dankzij een goed gesprek met je vrouw, op enige vorm van begrip rekenen. Je had ze niet willen kwetsen. Maar sorry zeggen? Dat nooit. Je ging nog liever dood.

Johan, ik ben slachtoffer van seksueel geweld. Nadat de politie mij wegstuurde - ik kon geen sporen van geweld laten zien - ging ik zelf op zoek naar genoegdoening. Ik heb mijn verkrachter verteld wat hij mij heeft aangedaan. Dit was zonder twijfel het zwaarste gesprek in mijn leven.

Zijn reactie leek op die van jou. Eerst lachte hij mij uit. Daarna stak hij zijn middelvinger op en liep hij boos weg. Ik verwacht allang geen excuses meer van deze man. Excuses zijn niks waard als je het toch niet meent.

En die verwachtte ik maandag ook niet van jou. Voor welgemeende excuses moet je eerst snappen waar de pijn precies zit, en die indruk gaf jij mij niet, de laatste keer dat we jou op tv zagen. Maar voor een publiek figuur met zo’n enorme achterban (lees: voorbeeldfunctie) had ik op z’n minst verwacht dat je beter je best zou doen om die pijn te onderzoeken.

Om te begrijpen waar die enorme ophef van de afgelopen weken precies over ging. Dat ging namelijk niet over jou, maar over een groot maatschappelijk probleem: seksueel grensoverschrijdend gedrag. En de kwetsende reacties die slachtoffers voor hun kiezen krijgen.

Maar in plaats van die tijger diep in de ogen te kijken, door bijvoorbeeld in gesprek te gaan met een slachtoffer, koos je voor de easy way out. Met Heleen van Royen naast je aan tafel, het type vrouw dat er alles aan doet om one of the guys te zijn en lekker dwars roept dat er ook veel vrouwen zijn die het kaarsverhaal heus niet erg vinden, kon je vast rekenen op veel begrip voor jouw kant van het verhaal. Maar de kant waar het eigenlijk over zou moeten gaan, namelijk die van de slachtoffers, bleef zoals zo vaak achterwege.

Johan, je koos voor je eigen slachtofferschap. Maar je had de held van de natie kunnen worden door je comeback aan te grijpen om een goed gesprek te voeren over seksueel geweld en de impact van jouw verhaal op slachtoffers.

Jij had ons écht verder kunnen helpen in het maatschappelijke debat door te laten zien dat jij dit probleem ook serieus neemt en dat jij, als vader van een dochter, een betere wereld eist voor vrouwen. Je had maandag geschiedenis kunnen schrijven, maar die kans is nog niet voorbij.

Johan, wij hebben jou nodig. Want voor alle experts die aan de talkshowtafels hun zegje hebben gedaan en nu de discussie hoogstpersoonlijk als gesloten hebben verklaard, is het makkelijk praten. Voor hen is dit verhaal uitgemolken. Maar voor de slachtoffers nog lang niet.

Bekijk hier onze video’s over de uitspraken van Johan Derksen: