Boet (18) groeide op met de Zwarte Cross, verdiende er zijn eerste zakcentje, maar overleed er ook

Niks is onmogelijk. Volgens dat motto leeft Boet Hillen. Een verlegen jongen rond onbekenden, maar iemand met initiatief binnen zijn vriendengroep. Als er een overkapping gemaakt moet worden bij het hok, zodat hij en zijn vrienden ’s zomers buiten in de schaduw kunnen zitten, begint hij er als eerste aan. Een aanpakker op zijn werk die nooit nee zegt tegen een extra dag werken. Moet het gras gemaaid worden? Dan is Boet de eerste die aanbiedt het te doen.

Niks is onmogelijk. Dat is het motto van de Zwarte Cross in 2019. Het is de 23ste editie van het Achterhoekse festival, het feest waar heel Vragender het hele jaar naar uitkijkt. Boet voorop. Net als veel andere inwoners van het Achterhoekse dorp, dat om de hoek van het festivalterrein ligt, heeft hij een campingkaart. Niet om op de camping te blijven slapen, maar zodat hij vrij is om in en uit te lopen wanneer hij wil. Zodat hij even naar huis kan om te eten, of zich op te frissen. En zo kan hij ook de donderdag meepakken, de festivaldag exclusief voor campinggasten.

Die donderdag 18 juli wil Boet eigenlijk thuis slapen. Maar het is zo gezellig dat hij ’s avonds zijn moeder Ilona appt dat hij op de camping blijft. Die is ingericht op het terrein waar ook het hok staat van Boet en zijn vrienden, dicht bij het officiële festivalterrein. ,,Het is zo gezellig dat hij en een paar vrienden er samen willen blijven”, zegt Ilona.

Vrijdag hebben Boet en zijn vrienden het samen gezellig op het festival. Ze maken schik en kijken uit naar het weekend, waar ze zo lang naartoe hebben geleefd. Kort na de middag voelt Boet zich plots niet lekker. Vriendinnen bieden aan dat hij even in hun tent mag bijkomen.

Maar het blijft slecht gaan. Zó slecht, dat de meiden tegen 14.00 uur ’s middags besluiten Stan (21) te bellen, de broer van Boet. ,,‘Boet voelt zich niet zo lekker’, zeiden ze. ‘Kun je hierheen komen?’”, zegt Demi (20), de vriendin van Stan. ,,We waren bij ons eigen hok en zouden later ook naar de Zwarte Cross gaan”, zegt Stan. ,,We zijn meteen vertrokken, want aan de spanning in de stem van de meiden konden we horen dat het meer was dan alleen niet lekker voelen.”