Brabander Wim (85) moet na herseninfarct helemaal naar verpleeghuis in Rotterdam: ‘Hartverscheurend’

,,Het is hartverscheurend dat hij daar nou zit, ver weg van zijn vertrouwde omgeving. Hij praat ook echt Gímmers, ze kunnen hem daar denk ik niet eens verstaan”, zegt Anne-Belle Janssen, de jongste dochter van Wim.

Wim Janssen werkte vroeger als metselaar en is al ruim 60 jaar getrouwd met de 83-jarige Jo. ,,Een boom van een vent van 120 kilo. En hij was altijd het liefst de hele dag in de bossen bij zijn geliefde politiehondenclub. Maar nu zit hij tussen vier muren in Rotterdam.”

Haar oudste broer heeft een ander adres moeten zoeken voor Wims herdershond. Afgelopen vrijdag werd haar vader getroffen door een ernstig herseninfarct. 

,,Tot die tijd woonden hij en mijn moeder nog geheel zelfstandig in een seniorenwoning in Handel. Hij had eerder wel lichte infarcten gehad. Daar kwam hij telkens weer bovenop. Mijn vader is heel strijdlustig.”

Maar vrijdag raakte hij halfzijdig verlamd, daar viel niet tegenop te vechten. ,,De brandweer moest hem met zes man op een brancard uit het huis tillen.”

Thuis blijven, dat ging niet meer. ,,Hij moest naar een revalidatie-afdeling van een verpleeghuis. Maar hij kon nergens in de regio terecht. Misschien dat meespeelt dat het een acute situatie was, ik weet het niet”, zegt Anne-Belle Janssen. ,,We kregen hulp van een casemanager dementie en die heeft echt van alles geprobeerd. Er waren wel genoeg bedden, maar niet genoeg personeel.”

Een broer en zwager hebben haar vader in hun auto meegenomen naar de plek waar hij dan nog wél terecht kon, een woonzorgcentrum van Humanitas in Rotterdam-Noord. Ze betrapt zichzelf nu op de gedachte dat het beter zou zijn als hij niet zo strijdlustig was en het op zou geven.

De overgang naar een verpleeghuis is altijd groot, realiseert ze zich. ,,Maar zo is het echt geen leven voor hem. Hij zit daar maar alleen op zijn kamer. Voor mijn moeder is het heel moeilijk. Nu gaat het zo slecht met hem, en dan kan ze hem ook niet zomaar opzoeken. Ook voor ons kinderen en zijn kleinkinderen is het verdrietig. Hij leeft voor zijn kleinkinderen, ze zijn alles voor hem.”

Ze is er wel met andere familieleden naar toe geweest om een tv en wat andere spulletjes te brengen. ,,En gisteren is een vriend van hun buurman zo aardig geweest mijn moeder naar Rotterdam te rijden en ook weer naar huis. Maar die afstand, dat is echt een probleem. Wij hebben als kinderen niet de tijd om vaak zo’n rit te maken, vanwege ons werk en onze gezinnen. En wat dacht je van de brandstofkosten. Een retourtje kost al gauw 50 euro.”

Verpleeghuizen in de regio zien zich bij gebrek aan personeel gedwongen bedden leeg te laten, zo bleek afgelopen zomer al bij zorginstelling Oktober. Die problemen spelen ook elders. Brancheorganisatie ActiZ spreekt van een niet te dichten kloof tussen de zorgvraag en het aanbod.

Janssen weet zelf hoe hard medewerkers in de zorg het soms te halen hebben, want ze werkt zelf in de gehandicaptenzorg. ,,Maar ik kan me niet voorstellen dat dit echt nodig is. Ik hoop dat er snel alsnog een plek voor mijn vader komt in de buurt van Gemert. Als we in een rijk land als Nederland ouderen dit aan moeten doen, dan gaat er iets helemaal niet goed.”