Eigenaar onder het mes, klanten nemen café zes weken over: ‘Ik heb geen geld voor extra personeel’

,,Je moet niet denken dat het echt alleen maar gezellig geouwehoer is,” zegt Thea tegen Mouse. ,,Je moet ook wel een beetje geld naar de bank brengen.” ,,Wat?” zegt Mouse even later verontrust, ,,komen de poetsers alleen op maandag?” Ze zitten aan een van de houten picknicktafels voor de veranda van Café Tielemans in Boekel en bespreken de komende weken. Mouse, Maurice van den Broek heet hij eigenlijk, 28 jaar, moest net een paar biertjes tappen onder toeziend oog van Thea, voor de foto, en die drinkt hij nu ook maar even op. ,,Ach die wc’s worden niet zo vies,’’ zegt Thea. ,,Maar je moet wel oppassen dat ze niet buiten gaan staan zeiken.”

Café Tielemans bestaat al sinds 1915. Wie weleens vanuit Uden en Volkel naar Boekel is gereden kent het pand, het staat haaks op de weg, als een toegangspoort naar het dorp. Thea is de derde generatie Tielemans die erin staat. Het is een bruin café, kloppend hart van de jaarlijkse T.O.T.-rit waar honderden tractoren aan meedoen. Er zijn niet veel regels, want Thea zorgt dat het niet uit de klauwen loopt. Ze houdt van al haar klanten, en die houden allemaal van haar.

Het was Maurice die een bardienstrooster maakte toen Thea in paniek dreigde te raken. ,,Ze was zó blij toen ze hoorde dat ze geopereerd zou worden, maar tegelijk ook heel bezorgd.” Thea: ,,Ik heb geen geld om voor 50 uur in de week personeel in te huren. Maar ik kan ook de tent niet sluiten, want dan gaan ze naar een ander. Dat is voor een keertje niet erg, maar ze moeten het dan niet te veel naar de zin hebben daar. Ik heb weleens gezegd dat ik hoopte dat er weer een lockdown kwam. Dan is álles dicht.”

Het is te zien dat er iets goed fout zit, want Thea waggelt. Ze laat zien hoe lopen het minste pijn doet, en dat is geen gezicht. ,,Maar dat doe ik dus niet. Ik schaam me dood.” Voor het loopje om de bar heen, twee haakse hoeken, honderd keer op een dag, heeft ze een pirouette bedacht, waardoor ze niet steeds dezelfde kant op hoeft te bewegen.

Het kon niemand ontgaan, en het ontging ook niemand. Mouse, die nu veel tijd heeft omdat hij door de crisis zijn baan als veringsmonteur van motorcoureurs verloor, hielp Thea uit de brand. ,,Ik heb zo’n datumprikker aangemaakt, met alle dagen waarop het café open is, zodat mensen konden inschrijven. Die hebben we rondgestuurd in de Tielemans-appgroep.” ,,Daar zet ik normaal dingen in als dat er zo en zo laat soep is. Of dat er in het café iets te doen is,” legt Thea uit. De twee zien dat er al voor elke dag ingeschreven is. Het lijkt erop dat het rooster rond is. ,,En dan hebben we al die losse berichten en appjes niet eens meegeteld. Er wilden er zoveel helpen, da’s wel mooi.”

Het klinkt allemaal heel prachtig, een avondje achter de bar in je favoriete bruine café waar je toch al elk weekend komt. Thea wil het liefst hebben dat er in koppels gewerkt wordt, zodat ze elkaar een beetje kunnen helpen. ,,Ja, en in de gaten houden. Want er zijn er ook die ik niet in hun eentje achter de bar vertrouw hoor. Ze moeten niet méér drinken dan de klanten. En een keer een biertje weggeven is niet erg, maar ik moet niet hebben dat er een de hele avond gratis zit te drinken. En er is meer. Er moeten hapjes gemaakt worden, er wordt drank gebracht. Je moet de koeling bijvullen, en de waterbakken voor de honden, er moeten glazen gehaald worden. En wat dacht je, er komen ook jonge jong, die moet je een beetje in de gaten houden.” Mouse lacht. ,,Thea doet wel licht, maar ze is best wel ongerust.” ,,Niet alleen over of het goed gaat komen,’’ zegt Thea, ,,maar ook over of ik niet teveel van de klanten vraag.” Dat is niet zo, vindt Mouse. ,,Anders zouden ze zich niet aanmelden. We gunnen het Thea allemaal heel erg.”