Mijn vrouw had een agenda besteld, mooi groot en overzichtelijk en toch alle dagen van de week op twee pagina’s naast elkaar. Ze bestelt al tien jaar dezelfde, soms in het zwart en dan in het donkerblauw. Doet er niet toe, maar dan kent u haar kleurenvoorkeuren. Hij kwam vandaag binnen, de agenda, en ze verheugde zich er gewoon op. De sensatie van een nieuwe agenda uitzoeken lijkt in de loop der jaren door de digitalisering een beetje verdwenen.
Niet bij mij overigens. Begin deze eeuw heb ik eens geprobeerd alle papier achter me te laten. Alles. Zelfs mijn werkdagboekje deed ik op een apparaat dat de Palm Pilot heette, een verre voorloper van de tablet. Ik was toen echt een paar maanden vreselijk hip. Prompt crashte het hele systeem. Sindsdien ben ik weer terug bij papier. Mijn vrouw is zelfs nooit overgestapt. Die heeft als zzp’er zo’n ingewikkeld leven dat alleen papier voldoet. Overzicht houden voor een paar maanden, soms een jaar, dat doe je niet op je smartphone.
Deze agenda had probleemloos door de brievenbus gekund als er geen standaarddoos omheen was gebouwd
Enfin, de agenda was er. In een mooie grote doos. Ze trok ’m bijna uit de handen van de bezorger. Maar het pakketje was te licht. Ze schudde ermee. Veel te licht. Als de papierfabrieken zich afvragen waarom er te weinig papier en karton in de wereld is: omdat alles tegenwoordig dubbel verpakt is. Ik begrijp dat niet. Doos in doos. Als je geluk hebt. Soms daarin nog een kleiner doosje. Zonde. Deze agenda had probleemloos door de brievenbus gekund als er geen standaarddoos omheen was gebouwd.
Goed, uit de doos in de doos kwam een agenda. Een heel kleine agenda. Het soort zakformaat waar zij in ieder geval niks aan had. Ik zag haar ‘live’ wikken tussen een leesbril aanschaffen of terugsturen. Maar terugsturen is gedoe, die doos was natuurlijk al kapot en het klinkt als een curieus excuus, maar: de mevrouw van het pakketjesloket in onze wijk is zó bozig, dat is echt een drempel.
En wie was de reddende engel? Ik. ,,Geef maar hier”, zei ik. Ik woog het ding in mijn hand. Lekker, het paste ongeveer in mijn handpalm. Ik stak het in m’n achterzak. ,,Verkocht.” Ja, we kunnen eromheen draaien, maar straks heb ik gewoon een lege agenda. Heel 2022 gaat straks in mijn achterzak passen.
