Ik had al een mooi klusje bedacht voor nadat ik gestopt was met werken: een lijst maken met alle Maigretjes die Simenon heeft geschreven. En die dan eindelijk eens houden naast de deeltjes die al in mijn kast staan. Om te kijken welke er nog missen. Want op zeker moment verlies je het overzicht en wat vooral onhandig is: de Maigrets die verschenen zijn in de Zwarte Beertjes-reeks (met de mooie Dick Bruna-covers) hebben geen doorlopende nummering. Ze deden maar wat, die zwarte beertjes.
Enfin, het was een druilerige avond, de kleintjes waren naar bed, mijn vrouw uit werken, ik had geen zin in televisie en ik dacht: laat ik om te beginnen eens kijken of zo’n lijst bestaat, op internet. U begrijp het al. Een half uur later zat ik ermee aan tafel, een stapel Maigretjes voor me. Twee uur later had ik aan- en afgekruist wat ik in huis had en welke ik nog lezen moest. Een zeer voldaan gevoel bekroop me. Maar tegelijk overviel me ook de schrik: shit, dat moet ik dus al afkruisen van de klussen voor ná mijn pensioen. Als het zo rap gaat...
Alhoewel kinderen opvoeden nooit ophoudt, gaat er toch tijd vrij vallen, is de inschatting
Gelukkig bleek al snel dat er nog een hele reeks meer serieuze klussen is die ik de komende maanden, misschien wel jaren moet aanpakken. Een bovenverdieping die eindelijk eens veilig geëlektrificeerd moet worden, een badkamer die aan de eisen van de tijd moet aangepast, een nieuw keukenblok in het vakantiehuis en nou ja, van die dingen die we in ons leven voortdurend vooruitschuiven omdat je er nú geen tijd voor hebt, zaken die ‘wel eens’ gebeuren moeten, maar nog niet bovenaan de prioriteitenlijst staan. Omdat bovenaan dat lijstje wérken staat, en de kinderen opvoeden en naar hobby brengen. En dan moet je ook nog uítrusten van het werken en de rest. Maar dan blijkt dat ‘wel eens’ aanbreekt als je daadwerkelijk stopt met werken. Want dat kun je dan afstrepen. En alhoewel kinderen opvoeden nooit ophoudt, gaat er toch tijd vrij vallen, is de inschatting.
Dus voor wie wanhoopt in een druk leven: het houdt op. Uiteindelijk schuiven de moet-echt-eens-gebeuren-dingen naar bovenaan de prioriteitenlijst. Bij mij kwam wel tegelijk iets anders bovendrijven: het besef dat je pensioen vast niet alleen bestaat uit het aftikken van klussen op het prioriteitenlijstje. Daar moet ik nog een beetje aan werken, geloof ik.
