Op zoek naar de ‘Ferrari onder de vogels’

Een keer eerder was hij in Nederland en nu zit hij sinds zaterdag in de Noordwaard van de Biesbosch. De zwartkoprietzanger is een publiekstrekker. En na zich 48 uur verscholen te hebben in het riet, laat hij zich zelfs even zien.

,,Lululu. Lululu”, doet boswachter Thomas van der Es voor, terwijl hij in het natte gras naar het hoge riet staat te turen. Hij doet het geluid na van een zwartkoprietzanger, volgens hem ‘melodieus en minder druk dan van een normale rietzanger’. Het vogeltje van maar dertien centimeter is in Nederland. Vrij uniek, want het gebeurde maar een keer eerder.

Vorig jaar, in de Nijmeegse Ooijpolder. Gistermiddag grijpen zeker veertig mensen de kans om de vogel te zien, gewapend met verrekijkers, camera’s en telescopen. Ondanks de straffe wind. Samen bewegen ze om de kraag van riet heen, gedreven door het getjilp van de zeldzame vogel, die zich ergens onder bij de stengels van het riet bevindt.

,,Horen is scoren, zegt de 17-jarige Jeroen Simmelink uit Utrecht, terwijl hij zijn hand achter zijn oorschelp zet om het geluid van de zwartkoprietzanger te beluisteren. Hij en studiegenoot Cees Lange uit Arnhem (18) zeulden de telescoop met de trein naar Dordrecht, om de Biesbosch in te fietsen met de OV-fiets. ,,We waren vandaag vrij en wilden gaan kijken. Je moet er wat voor over hebben.'' Fervente ‘vogelaars’ zijn het. Lange legt het uit: ,,Vergelijk het met auto's. Autoliefhebbers gaan ook kijken naar mooie auto’s. Zo kun je dit ook zien: bij het vogelen is dit nu toch een beetje de Ferrari onder de vogels”, zegt hij, terwijl hij door zijn verrekijker tuurt.

Het verhaal gaat verder onder de foto. 

In feite had de zwartkoprietzanger er niet moeten zijn. Het kortvleugelige beestje overwintert in Zuid-Europa en verblijft tijdens het broedseizoen in Oostenrijk en Hongarije. ,,Je zou kunnen zeggen dat hij een afslag gemist heeft”, stelt boswachter Van der Es. Het is een ‘dwaalgast’, op zoek naar liefde. Want met zijn luide, melodieuze zang wil hij een vrouwtje aantrekken. Triest voor de verdwaalde reiziger, maar dat vrouwtje gaat niet komen: ,,De kans dat een vrouwelijke dwaalgast op deze zelfde plek terecht komt is bijna nul. Hoe lang hij hier dus blijft, weet je nooit. Op een zeker moment merkt hij dat er niemand komt en dan is hij gevlogen.”

Na uren in de kou en met de voeten in de modder is er beweging. Toeschouwers rennen naar de juiste plek. Telescopen worden opgepakt, lenzen worden scherpgesteld. ,,Daar!” roept iemand. ,,Bij het houten stronkje.’’

Het is eerst stil, afgezien van het getjilp. Dan klinkt er gelach, ook bij boswachter Van der Es. De zwartkoprietzanger heeft zich laten zien. ,,Onmiskenbaar. Een pet van donkere veren bovenop en twee witte wenkbrauwstrepen boven de ogen. Hier heb ik 48 uur op staan wachten.” Na een minuut verdween de gevederde zanger weer in het riet. ,,Er is maar een groep van ongeveer vijftien mensen die hem ook echt in Nederland heeft gezien. Dit is een van de mooiste momenten van het jaar”, zegt hij verheugd. Lange baalt, want hij miste het moment net. Simmelink was net op tijd. ,,Horen is scoren. Maar zien is een tien”, lacht hij.