Poolse doodrijder mag vervroegd de cel uit

De 35-jarige man reed op 19 mei 2013 de 2-jarige Ize Derijks en haar grootouders dood. Zij zaten op de fiets toen de Pool door te hard rijden de macht over het stuur verloor en de drie aanreed. Zijn berechting leidde tot landelijke discussie over de hoogte van straffen bij verkeersongevallen: hij kreeg eerst een taakstraf. Erik Derijks, de vader van de overleden Ize, gooide daarop met een stoel in de rechtbank.

De tekst loop door onder de video.

In hoger beroep kreeg de man 15 maanden cel, maar hij ging in cassatie en bleef weg uit Nederland. Pas in augustus 2016 werd hij opgepakt in Engeland, waar hij als seizoensarbeider werkte, en uitgeleverd om alsnog zijn straf in Nederland uit te zitten. Daarmee leek de zaak juridisch afgesloten. Maar gisterochtend werd vader Erik Derijks gebeld door Gerard Sta, de officier van justitie die in 2015 met succes had gepleit voor een celstraf. De boodschap: de Pool is al weken naar huis.

De veroordeelde blijkt strafonderbreking te hebben gevraagd om naar zijn zwangere vriendin in het buitenland te gaan. Maar omdat hij ook tot ongewenst vreemdeling is verklaard, leidt dat ertoe dat hij de rest van zijn straf niet meer hoeft uit te zitten. Staatssecretaris van Justitie Klaas Dijkhoff heeft nog geprobeerd de vervroegde vrijlating te voorkomen: hij wees het verzoek eerst af, omdat de belangen van de veroordeelde Pool niet opwegen tegen de belangen van de nabestaanden én de mate waarin de rechtsorde geschokt is.

Maar de beroepscommissie van de Raad voor Strafrechtstoepassing zag dit anders. Die heeft Dijkhoff tot een nieuw besluit gedwongen. De Raad stelt dat de persoonlijke belangen van de man zwaarder wegen dan het leed voor de nabestaanden, en zwaarder dan de geschokte rechtsorde. De man mag na de beslissing niet meer terugkeren naar Nederland. Per saldo heeft hij krap negen maanden vastgezeten.

Eric en Moniek begrijpen dat er een regeling bestaat om gevangenen bij geboortes of begrafenissen te laten zijn. ,,Maar voor deze man leidt het in de praktijk tot strafvermindering. Bizar. Dat hij vijftien maanden moest zitten, was voor ons toch een beetje gerechtigheid.”