Terug naar kantoor: zou ik even op mijn stoel gaan zitten, een beetje ronddraaien, zoals vroeger?

Het was leeg op kantoor. Ik was op een onooglijk vroeg tijdstip binnen gekomen. En wie nu moest werken, deed dat vanuit huis. Ik had net de kleintjes naar school gebracht en moest per se iets uit mijn werkkast hebben. Dus ineens fietste ik door en creëerde m’n eigen historische moment. Want het was bijna een jaar geleden dat ik van werk naar huis fietste en sindsdien was ik hier niet meer geweest.

Het meisje bij de balie beneden was nog dezelfde. Ze groette alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Lift in, veiligheidspoortje door (dat was nieuw!) en binnen was ik. En het was zoals gezegd, hartstikke leeg. Maar vol in mijn hoofd en mijn maag, want daar voelde ik vooral de emotie waarmee ik een jaar geleden van de werkvloer verdween.

Niemand vluchtte toen nog voor corona. Ik had onder vier ogen een gesprek met mijn naaste collega, over hoe onzeker en angstig ik was. ‘Ik vertrouw het gewoon niet meer.’ Op zeker moment zei ze: ‘Frank, ik denk dat je gewoon nu naar huis moet gaan. We zien wel hoe we dat oplossen.’

Dat oplossen is ons wel gelukt. Maar nu ik er ben, schieten bijna weer de tranen in mijn ogen, die ik toen ook voelde opkomen. En hoe ik van dat hokje naar mijn werktafel liep, op mijn computer een korte uitlegmail naar mijn directe collega’s stuurde, mijn spullen bij elkaar pakte en pas toen op ‘zend’ drukte, de computer afsloot en als een dief in de nacht verdween.

Dat kwam allemaal terug nu, terwijl ik achter mijn bureau stond en de zaal rondkeek. Zou ik toch even gaan zitten op mijn stoel, een beetje ronddraaien, zoals vroeger? Niemand kon me zien. Toen realiseerde ik me dat mijn eigen stoel achter mijn bureau thuis stond. Dat het een valse emotie zou zijn. Ik pakte wat ik nodig had en keek hoe ik hier weg moest lopen. Vroeger was dat nooit een probleem natuurlijk. Je kon overal heen en langs. Dat was juist de charme van het kantoor en mijn baan. Ik mocht overal zijn, me met alles en iedereen bemoeien en aanschuiven. Maar nu stonden er grote groene en rode pijlen over de grond. Ik volgde de rode naar buiten. Benieuwd of ik er ooit nog terug zou keren. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: