We staan stil, wat doet dat met ons?

Langzaam wordt het lente in de iepen hier voor het huis. Het is alsof het nieuwe groen voorzichtig uit de takken kruipt. Een paar dagen is het nauwelijks zichtbaar, maar ineens, altijd ineens, is het onstuitbaar. Het licht op straat verandert, ook het licht in huis, het wordt door het jonge groen gefilterd. Alleen hierom verheug ik me op deze tijd van het jaar. Nu ook, het groen is er al, stamelend, nog even en dan gaat het popelen. Maar het is wel de stilste lente van mijn leven. Ook de meest zorgelijk stemmende, de gevaarlijkste, maar dat zijn geen woorden die bij lente passen.