,,We waren 24 jaar samen en getrouwd maar de laatste twee jaar pas zijn we gaan samenwonen, op een afgelegen boerderij in de Beemster. Ik zei hem dat hij me nooit alleen mocht laten hier. Daarover hoefde ik me geen zorgen te maken, antwoordde hij.

,,Hij genoot zo van die plek, van de weilanden. Ik dacht: wat een geluk dat we hier samenwonen, dat ik zo dicht bij hem ben. Het was ook een geluk dat ik gewend was om een leven te hebben zonder hem. Sommige mensen moeten zichzelf opnieuw uitvinden na de dood van hun partner, dat heb ik niet hoeven doormaken. Ik wist al wie ik was los van hem.

,,Ik reed zijn favoriete wandelrondje met hem en ik reed de wagen nog even door zijn oude buurtje, vlakbij de Westergasfabriek. De kist was gemaakt door een bevriende timmerman. Ik heb de sprekers zelf aangekondigd, ik heb zelf gesproken en ik heb zelf gezongen. De dienst was mooi, met veel muziek van vrienden. Mijn man in het midden van de ruimte, alles draaide om hem. De laatste muziek was één van zijn laatste composities, een prachtig mooi stuk. Op die klanken gingen de luiken open in het dak van de hal en zagen we een enorme zwerm vogels overvliegen. Hij hield enorm van vogels. Een magisch moment.

,,Onno had me gevraagd bij het crematorium nog één lied te zingen maar dat wilde ik niet meer en plein public. Ik heb het in mijn eentje gezongen, boven de kist, zachtjes erdoorheen. Ik had werkmannen geregeld die de kist daarna door de deuren het vuur in zouden schuiven. Als een nuchtere handeling. Ik wilde het per se niet laten doen door personeel in tuttige kleding.

,,Dat is het gekke van rouw: momenten waarvan ik had verwacht dat ze heel zwaar zouden worden gingen me makkelijk af, terwijl andere dingen me enorm konden overvallen. Een vriendin noemde het gevoelsincontinent: je gevoel is niet meer betrouwbaar. Ik wist niet meer wat mij troostte en wat niet. Een etentje met onbekende mensen vond ik altijd geweldig. Nu kon ik daar totaal niet tegen. Ik ben het simpelweg gaan bijhouden. Ik maakte een lijst van vrienden en activiteiten en ik drukte in een cijfer uit hoe goed ik me erbij voelde. Ik wilde alleen nog doen wat goed voelde.

,,Eén van de belangrijkste dingen om te weten over rouw is dat je in het begin niet beseft hoe groot het is. Ik vergelijk het met een zwart schilderij dat achter gordijnen hangt. In het begin zie je alleen een eerste streep, gedurende het jaar trek je het gordijn steeds verder open. Je weet niet hoeveel er nog komt. Na een halfjaar zeggen mensen: ‘Gaat het weer een beetje?’ Dat kunnen ze beter niet doen. Iemand is dan nog maar net naar de grootsheid van dat schilderij aan het kijken. Het kan ook best nog heel veel erger worden.’’

,,Op mijn nieuwe cd staan voor het eerst nummers die ik zelf heb geschreven, blijkbaar moest ik er 60 voor worden. En als het van Sting mag, komt er een Nederlandstalige bewerking op van Fields of Gold, een nummer dat belangrijk was voor mij en Onno. We hebben het zo vaak samen ten gehore gebracht.

Als de lentewind door de polder waait,
daar bij de dijk van de Beemster,
zie ik jou mijn lief in een wolk van licht,
in een groenblauw klaverveld
Ooit heb jij beloofd nooit meer weg te gaan

,,Ik wandelde vaak met Onno. Anderhalf jaar na zijn dood liep ik een deel van de route naar Santiago de Compostella en ik miste hem zo enorm. Een vriendin zou me opwachten bij de kerk aan het einde. Maar er was een verbouwing gaande, de ingang was verplaatst, dus ik zag haar niet toen ik aankwam. Er zat een strijkorkestje. Er werd net geapplaudisseerd en toen ik langsliep zetten ze het volgende nummer in: Fields of Gold. Ik dacht dat ik gek werd. Jezus, wat een productie vergt dat van daarboven: zorgen dat mijn reisgenoot er niet is, dat orkestje daar neerzetten en ze dat nummer laten spelen net op het moment dat ik langsloop. Ik heb een enorme traan gelaten. Maar het was ook heel troostrijk.’’

Klaverveld, de bewerking van Fields of Gold, is nu te beluisteren op Spotify. Het nieuwe album van Leoni Jansen verschijnt in januari, die maand gaat ook haar tournee Uitgekleed van start.