Zo vrolijk kan het leven met Alzheimer zijn

Bij het opstaan is het al meteen feest. Is Will nog enigszins verbaasd te worden gewekt door Joep en Thijs, voorheen bekend als de Bucket Boys, het weerhoudt haar er niet van zingend en gearmd tussen de jonge mannen naar de douche te lopen.

Het is niet zo dat Will Sprik altijd al zingend door het leven ging. Dat is te danken aan de dementie. ,,Mensen met dementie hebben veel sterkere emoties dan mensen die geen dementie hebben’’, legt Noudje van Bussel, samen met Doris van Vuuren oprichter van Grootenhout, uit. ,,Dat komt omdat de hersenen op een bepaalde manier beschadigd worden, maar de emotie blijft.’’

Will woont al bijna twee jaar op Grootenhout en ook bij haar voert de emotie de boventoon: een en al vrolijkheid. Douchen is een feest, ontbijten fantastisch, evenals wandelen door het bos. Maar het allergrootste plezier heeft ze als in de middag haar dochter Irene op bezoek komt. Ze begroet haar hartelijk als haar zusje, al weet Will zich later te herinneren dat Irene haar dochter is.

Voor de omgeving van mensen met dementie is de ziekte moeilijk te accepteren. ,,Alzheimer was voor mij afscheid nemen van mijn moeder’’, zegt Irene daarover. ,,Het was jaren zoeken naar een manier om daar gezond mee om te gaan en daardoor weer je moeder de plek te geven die ze verdient in je leven.’’ Een fijne woonomgeving is daarbij allesbepalend. ,,Ik ben weer gaan zien hoe leuk mijn moeder is. Hier is er lichtheid in het bestaan van dementie.’’

Joep ten Hove (29) en Thijs Meeuwsen (31) maken de achtdelige videoserie Het zal me een zorg zijn voor deze site. Daarvoor namen ze het werk over van het zorgpersoneel op Grootenhout. Niet om aan te tonen hoe pittig het werk in de verpleging is: dat weten we onderhand wel. ,,Het wordt al snel zo treurig als het over Alzheimer gaat. Je kunt nog zo veel lol hebben. Dát willen we laten zien”, zegt Joep.

Het is geen toeval dat hij deze woonboerderij als filmset koos. Die wordt gerund door zijn twee moeders Noudje van Bussel en Doris van Vuuren, die hun zorginstelling tien jaar geleden begonnen nadat ze een tante met de ziekte van Alzheimer in huis namen. Op hun landgoed, dat vijf hectare groot is, wonen inmiddels zestig bewoners die vrij zijn om te gaan en te staan waar ze willen. Er zijn katten, honden, kippen en dertig paarden. Maar ook een jeu-de-boulesbaan, tuin met schommels, duo-fiets, hooiberg, werkplaats en een kapsalon.

Iedere vrijdag verschijnt een nieuwe aflevering van Het zal me een zorg zijn.

Check hier ook de eerste aflevering: