Timmermans schrijft liefdesbrief aan Britten: Ik voelde me diep gekwetst

De liefdesbrief verscheen vanochtend vroeg op de website van The Guardian. Timmermans haalt warme herinneringen op aan zijn lange banden met het Verenigd Koninkrijk. ‘Groot-Brittannië was er altijd in mijn leven. Als deel van me’, schrijft de vice-voorzitter van de Europese Commissie. Hij vertelt over zijn tijd op de Britse Internationale School in Rome, waar hij zat toen hij twaalf jaar was. Over hoe hij zich bewust werd van zijn Nederlander-zijn, maar tegelijkertijd Britse zaadjes plantte die onderdeel van hem zijn geworden.

‘Ik ken je nu. En ik houd van je. Om wie je bent en wat je me hebt gegeven. Ik ben net een oude geliefde. Ik ken je krachten en zwaktes. Ik weet dat je genereus kunt zijn, maar ook gierig. Ik weet dat je jezelf uniek vindt en anders. En dat ben je natuurlijk in veel opzichten ook, maar misschien minder dan je denkt.’

Timmermans is niet blij met de brexit. Hij beschrijft hoe Groot-Brittannië altijd op twee gedachten hinkte over het lidmaatschap van de EU. Als ‘eiland’ los van het Europese continent creëerde het altijd een wij-zij. Maar ondanks de afstand hielden de Britten tóch vast aan de Europese Unie. Tot nu. ‘Je hebt besloten ons te verlaten. Dat breekt mijn hart, maar ik respecteer die beslissing’, schrijft Timmermans.

Nu Boris Johnson de verkiezingen heeft gewonnen, zetten de Britten hun vertrek door. De onderhandelingen over de toekomstige banden tussen de EU en Groot-Brittannië beginnen in maart als de Britten zich officieel hebben teruggetrokken.   

Volgens Timmermans was het ‘fatale’ referendum over een brexit in 2016 al onnodig. ‘Je was erover verdeeld, net als je altijd verdeeld was over de EU. Ik had gehoopt dat je aan die houding had vastgehouden - die stond je goed en hield ons allen in betere vorm. Was het nodig om deze kwestie te forceren? Helemaal niet. Maar je hebt het gedaan.’ En dat betreurt Timmermans nog steeds. ‘Het verdrietige is dat ik zie dat het je pijn doet. In het proces is er zoveel onnodige schade ontstaan, bij jullie en bij ons allemaal. Ik ben bang dat er meer volgt.’

Hij besluit zijn liefdesbrief hoopvol en met uitgestoken hand. ‘Om de waarheid te zeggen, ik voelde me diep gekwetst toen je besloot te vertrekken. Drie jaar later ben ik vooral verdrietig dat een lid van onze familie de banden wil verbreken. Maar tegelijkertijd vind ik rust in het idee dat familiebanden nooit helemaal verbroken kunnen worden. We gaan niet weg en je bent altijd welkom om terug te komen.’