De voorgangers van Zlatan Ibrahimovic in de MLS

Aan het eind van een glansrijke voetbalcarrière nog even afbouwen in de Verenigde Staten is niet iets van de laatste jaren. Johan Cruijff deed dit al aan het eind van de jaren 70, in navolging van onder meer Pelé, Franz Beckenbauer en Johan Neeskens, die allemaal voor de New York Cosmos gingen spelen. Cruijff pakte het, zoals altijd, anders aan. Hij speelde een jaar voor de Los Angeles Aztecs en een jaar voor Washington Diplomats. Daarna zette Cruijff geen punt achter zijn loopbaan, maar keerde hij terug naar Nederland. Hij werd nog twee keer kampioen met Ajax en nog een keer met Feyenoord. De NASL (North American Soccer League, 1968-1984) hield drie jaar na het vertrek van Cruijff op met bestaan, maar daar kwam in 1993 met de MLS (Major League Soccer) een nieuwe competitie voor in de plaats. In eerste instantie nog met tien teams, maar inmiddels zijn het er 23. Het voetbal in de Verenigde Staten is nog altijd ontwikkeling, maar met de hulp van de grote sterren uit Europa heeft het de laatste decennia enorm aan populariteit gewonnen in het land waar basketbal, honkbal en ijshockey waarschijnlijk altijd de grootste sporten zullen blijven. 

Na de grote namen in de jaren 70 duurde het bijna dertig jaar voor er weer een echt grote ster naar de Verenigde Staten kwam: David Beckham. Na de landstitel met Real Madrid in 2007 vertrok hij samen met vrouw Victoria en zoons Brooklyn, Romeo en Cruz naar Los Angeles. Een speler met zo'n uitstraling hoorde uiteraard alleen in de buurt van Hollywood thuis. De verwachtingen waren er dat Beckham zich al snel zou gaan richten op een carrière in de showbizz of filmwereld, maar Beckham bleef een fanatieke prof die het uiterste vroeg van zichzelf en zijn teamgenoten. In de wintermaanden trok hij zelfs twee keer voor drie maanden naar AC Milan om in topconditie te blijven. Beckham had in zijn vijf jaar bij LA Galaxy soms een lastige relatie met het Amerikaanse publiek, maar in zijn laatste wedstrijd (het gewonnen kampioensduel in 2012) ging hij onder een daverend applaus van het veld af. 

Thierry Henry maakte in de zomer van 2010 de overstap naar de MLS, na grote successen in Europa met Arsenal en FC Barcelona. Bovendien werd hij wereldkampioen en Europees kampioen met de nationale ploeg van Frankrijk, waarvoor hij 51 keer scoorde in 123 interlands. Bij New York Red Bulls toonde hij gedurende vier seizoenen aan nog altijd een uitstekende voetballer te zijn. De snelheid was iets afgenomen, maar met het gevoel in zijn rechtervoet zat het nog altijd goed. Henry scoorde 52 keer in 132 wedstrijden voor de Bulls en werd in 2013 kampioen van het reguliere seizoen in de MLS. Henry genoot in New York vooral van zijn anonieme bestaan in een wereldstad waar bijna niemand iets om voetbal geeft. Lekker met de metro naar trainingen en wedstrijden, ongestoord shoppen en eens in de zoveel tijd een mooi potje in de NBA bezoeken. 

São Paulo, AC Milan, Real Madrid en Orlando City FC. De MLS-club uit Florida detoneert een beetje in de lijst van clubs waar de Braziliaan tot en met 2017 onder contract stond. Over de klasse van Kaká zijn de meningen onverdeeld positief. Hij is de laatste winnaar van de Gouden Bal (2007) voor het tijdperk Ronaldo-Messi, werd wereldkampioen met Brazilië (2002) en won de Champions League met AC Milan (2007). Ondanks de inbreng van Kaká - 25 doelpunten in 78 wedstrijden - is Orlando City nog niet uitgegroeid tot een hoogvlieger in de MLS. Sinds de oprichting in 2015 - Kaká was erbij vanaf het begin - wist de club zich nog nooit te plaatsen voor de play-offs in de Amerikaanse competitie. Kaká raakte langzaam maar zeker het plezier in het spelletje kwijt en speelde op 17 december 2017 zijn laatste wedstrijd.  

In zijn carrière kon Pirlo naar vele clubs buiten Italië, maar deed het nooit en koos op het einde van zijn carrière bewust voor een leven in New York. De man die in Italië de status heeft van een halfgod, kon in The Big Apple ongestoord over straat met zijn tweeling Lonardo en Tommaso in de kinderwagen. Zijn overgang naar Amerika betekende na 116 interlands (13 goals) wel het einde van het tijdperk Pirlo in het blauwe shirt van Italië.

Afbouwen en uitbuiken? Die woorden bestaan niet in het vocabulaire van David Villa. Hij vertrok na grote successen met de nationale ploeg van Spanje (Europees kampioen en wereldkampioen) en bij zijn clubs Valencia, FC Barcelona en Atlético Madrid in de zomer van 2014 naar de MLS, waar hij bij de in 2013 opgerichte club New York City FC ging spelen. Daar scoorde hij inmiddels al 66 doelpunten in 101 wedstrijden. Hij zat al drie keer in het MLS All-Star Team en werd in 2016 zelfs verkozen tot meest waardevolle speler (MVP) van de Amerikaanse competitie. Het leverde hem in augustus 2017 zelfs weer een oproep op voor het nationale team van Spanje, drie jaar na zijn laatste interland. In zijn tweede duel in de MLS dit seizoen, tegen Los Angeles Galaxy, was het al weer raak voor Villa. Hij moet New York City, nu zonder Frank Lampard en Andrea Pirlo in zijn rug, aan successen gaan helpen.