Monegaskische coup maakt Parijse onthoofding compleet

Door Dolf van Aert

In Parijs stoten ze elkaar grinnikend aan, als Zlatan Ibrahimovic iets meer dan een jaar geleden het woord neemt. Eerder al heeft hij zijn vertrek bij Paris Saint-Germain aangekondigd met de woorden 'Ik kwam als een koning, en vertrek als een legende', maar nu - na het behalen van de vierde opeenvolgende landstitel met PSG - grapt hij op voor hem kenmerkende wijze over een eventueel langer verblijf. ,,Als ze de Eiffeltoren vervangen door een standbeeld van mij, dan zal ik het overwegen.''

Er wordt vooral om gelachen. Niemand die denkt dat het boegbeeld écht overweegt nog een jaar in Parijs te blijven, natuurlijk niet. Zlatan vertrekt, en dat is ontzettend jammer, maar lijkt niet onoverkomelijk. Niemand kan PSG namelijk iets maken. Aan de hand van de Zweedse supervedette is de club uitgegroeid tot een - nee, dé - absolute grootmacht in Frankrijk. En de basis die is gelegd, opgeteld bij de Qatarese miljoenen die de club tot zijn beschikking heeft, moet voldoende zijn voor een nóg langere alleenheerschappij. Toch? Nee.

Meer nog dan te profiteren van de mindere prestaties van PSG, is de titel van AS Monaco het gevolg van een imponerend seizoen en een al even indrukwekkende wederopstanding. Voor het begin van het sprookje moeten we eigenlijk terug naar het seizoen 2010/2011. In het begin van deze eeuw geldt de club nog als grootmacht, met de landstitel van 2000 en een Champions League-finaleplaats in 2004 als kroonjuwelen. In de jaren daarna komt de klad er echter flink in. Tussen 2006 en 2010 bungelt Monaco tussen de plaatsen acht en twaalf, voordat het in 2011 met de degradatie naar de Ligue 2 helemáál mis gaat.

Ter illustratie: dat gebeurt op exact hetzelfde moment dat Qatar Sports Investment zich met een zak geld meldt aan de Parijse stadspoorten, klaar om de macht in Frankrijk te grijpen. Met succes. In 2011/12 wordt PSG nog tweede, maar na de komst van (vooral) Zlatan volgen er vier landstitels, vier Supercups, twee keer winst in de Coupe de France en drie keer de Coupe de la Ligue.

In de tussentijd kijkt AS Monaco lijdzaam toe. Het moddert wat aan in de Ligue 2, waar het zelfs even onderaan staat, maar wordt overgenomen door de steenrijke Rus Dmitry Rybolovlev en promoveert in 2013 terug naar het hoogste podium. Het slaagt er vervolgens echter niet in uit de schaduw van PSG te treden. Het doet dappere pogingen, maar tweede en derde plaatsen in de Ligue 1 lijken het lot. Tot dit seizoen, het jaar van de dubbele wisseling van de macht. 

Want terwijl PSG door het vertrek van Zlatan én het vervangen van trainer Laurent Blanc door Unai Emery zoekt naar nieuwe handvatten, neemt Monaco langzaam maar zeker het roer over. Lang gaat de aandacht uit naar het verrassende OGC Nice, maar Monaco-trainer Leandro Jardim smeedt met een relatief bescheiden budget ondertussen een hecht collectief dat bestaat uit ontluikende talenten en ervaren rotten met bewijsdrang, en uitgroeit tot een haast niet te stoppen aanvalsmachine. Het haalt zelfs de halve finale van de Champions League.

Begin-twintigers als Thomas Lemar, Tiemoué Bakayoko, Benjamin Mendy, Bernardo Silva, Fabinho, Djibril Sidibé en Jemerson worden bij de hand genomen door routiniers als doelman Danijel Subasic, João Moutinho en Kamil Glik. En dat terwijl Valère Germain (27 jaar) en Guido Carrillo (25 jaar) met hun doelpunten eveneens van grote waarde zijn.

In het huidige successeizoen zijn er echter twee blikvangers, met totaal verschillende verhalen. De één is een doorbrekend talent uit de eigen jeugd, de ander een in 2013 aangekochte - maar vaak verhuurde - miljonair op leeftijd. De één heeft nog geen wedstrijd op het hoogste niveau gespeeld, de ander heeft een prijzenkast vol. De één begint langzaam maar zeker naam te maken, de ander is na mislukte jaren in Engeland zo goed als afgeschreven. Maar samen leggen zij met hun scoringsdrift een stevig fundament onder het Monegaskische succes.

Met Kylian Mbappé (15 goals) en Radamel Falcao (21 goals) achter het stuur, dendert de rood-witte tank door de Ligue 1. Met nog één wedstrijd te gaan heeft de ploeg al 104 keer gescoord, het trof in 31 duels op rij doel en verloor een week voor Kerstmis voor het laatst. En ook gisteravond stal de tandem de show. De 31-jarige Falcao gaf de bal al vroeg in de kampioenswedstrijd mee aan de 18-jarige Mbappé, die Monaco met zijn 1-0 op het goede spoor zette. En in de 88ste en 91ste minuut kregen de twee - vlak voor de 2-0 - hun welverdiende publiekswissels. Exemplarisch, alsof het zo moest zijn.

En PSG? Dat moet het na jaren in de spotlights nu eens doen met een bijrol. Het verloor voorafgaand aan dit seizoen al zijn gezicht, nu is het het hele hoofd kwijt. Het zal de veelvraat nóg hongeriger maken voor volgend seizoen, maar de Ligue 1 is wakker geschud. In ieder geval voor even. In tegenstelling tot wat iedereen dacht - de Parijzenaars zelf nog wel het meest - is PSG niet onaantastbaar. AS Monaco is daarvan het levende bewijs.