Over een half jaar begint voor Deventer roeisters Remke, Astrid, Désirée en Bela het avontuur van hun leven - als corona het toelaat......

Ze zijn allemaal de 50 jaar gepasseerd, maar gezien de ferme slagen die ze maken met de riemen van hun boot The Liberty zit het wel goed met de factor kracht. In de jachthaven van Deventer is de roze roeiboot, met een futuristisch uiterlijk, een beetje een vreemde eend in de bijt. Astrid Janse laat trots de boot zien. Aan beide kanten is een mini-kajuit waar op toerbeurt twee van de vrouwen - elk aan een kant - zich even kunnen terugtrekken, terwijl de andere twee roeien. In de kajuit bevinden zich ook de radio, portofoon en veiligheidscommunicatiemiddelen. De vrouwen hebben speciale cursussen moeten volgen om zich te bekwamen in die elektronica, waarvan de batterij wordt opgeladen door twee grote zonnepanelen de voor- en achterkant van de boot.

Dutches of the Sea staat er te lezen op de boot, het is de naam waarmee de vrouwen zich hebben ingeschreven voor de Talisker Whiskey Atlantic Challenge, een van de zwaarste roeiwedstrijden op de wereld. Van de Canarische Eilanden naar Antigua, Zuid-Amerika. Ruim 4700 kilometer roeien, geschat wordt dat de vrouwen er ongeveer vijftig dagen over zullen gaan doen. Met in het achterhoofd de goede doelen waarvoor ze in actie komen, de Stichting ALS en Plastic Soup.

Met een begroting van 110.000 euro gingen de vrouwen vorig jaar al de boer op om sponsors te vinden. De boot alleen al kostte een klein vermogen, ook het inschrijfgeld voor de wedstrijd bedraagt meer dan 23.000 euro. Tel daar vervolgens alle levensmiddelen, cursussen en trainingen bij op en de ton aan euro's wordt al snel overschreden. Met acties, benefietdiners, speciale bijeenkomsten moet dat geld bijeen worden gehaald en de vrouwen lagen op schema, zeggen ze. 

Tot de coronacrisis de kop opstak en de wereld er ineens heel anders uitzag. ,,We hebben een andere mindset nodig, konden ineens niet samenzijn, niet samen trainen. Nu wel weer gelukkig, maar aan het begin niet", zegt Bela Evers. Astrid Janse: ,,We konden geen bijeenkomsten houden, het benefietdiner ging niet door waardoor we veel geld zijn misgelopen. Dat moeten we nu nog inhalen wanneer het kan. We hebben zeker nog plek op de boot voor grote sponsors. Ik hoop dat mensen ons willen steunen in ons avontuur, maar vooral in onze strijd voor de goede doelen.”

Remke van Kleij: ,,We hebben ons wel even zorgen gemaakt. De race komt steeds dichterbij en de wereld staat ineens even stil. Hoe moesten we nu verder? Ik ben niet bang geweest dat de race niet door zou gaan, maar wel hoe we ons zouden moeten voorbereiden. Want we moeten echt kilometers maken in trainingen, logboeken bijhouden zodat we de organisatie van de race kunnen aantonen dat we goed voorbereid zijn. Dat is een vereiste.”

De boot, die al eerder de wedstrijd meemaakte met vier Engelse mannelijke deelnemers, kwam ook nog eens later uit Engeland dan verwacht, vertelt Désirée Kranenburg. ,,We hadden een intelligente lockdown in Nederland, maar Engeland ging nagenoeg helemaal op slot. Het duurde heel lang voordat het transport van onze boot op gang kwam. We hadden wel even nodig dat dat geregeld zou zijn, dat geluksmomentje.”

En nu is de boot daar. Eindelijk. En broodnodig, want met nog een half jaar te gaan - ,,Eigenlijk vijf maanden want een maand voor de wedstrijd gaat de boot op transport naar de Canarische Eilanden” - mag The Liberty zometeen geen geheimen meer hebben voor Astrid, Remke, Bela en Désirée.

Voor Désirée kwam corona wel heel dichtbij. ,,Mijn man Peter was één van de eerste coronapatiënten in deze regio. Hij kwam ziek terug van wintersport en ook mijn schoonmoeder werd direct daarna ziek. Peter is gelukkig redelijk hersteld, maar mijn schoonmoeder is nu nog steeds aan het revalideren in het ziekenhuis. Ze is bijna 81. Het gaat gelukkig goed met haar, steeds een beetje beter, maar heeft nog een lange weg te gaan.”

In die tijd had het roeien even geen prioriteit, weet Désirée.  ,,Al waren we in die tijd vooral met thuissporten bezig en konden we nog niet fysiek samen trainen. Dat scheelde wel. Al hebben we één keer met zijn vieren via videobellen met elkaar getraind. Allemaal op zo'n roeiapparaat. Dat was wel leuk, alleen trainen is ook maar een beetje saai. En waren we toch samen bezig.”

Pas sinds eerste pinksterdag konden de vrouwen voor het eerst weer fysiek samen trainen. Bela: ,,We houden zoveel mogelijk afstand van elkaar, maar soms is het niet mogelijk. We moeten wel trainen samen natuurlijk. We doen voorzichtig, zien weinig mensen en gebruiken ons verstand. En we zijn buiten, dat scheelt ook natuurlijk.” Désirée beaamt dat. ,,We willen elkaar wel eens een knuffel geven als het goed gaat, maar doen dat echt niet. We schudden geen handen, hoogstens een elleboogje. Daar zijn we heel strikt in.”

En het thuisfront? Begint dat al te mopperen dat de gesprekken over niets anders dan de race in december gaan? De vrouwen lachen. ,,Nou, af en toe wordt er wel gemopperd", zegt Désirée. ,,Vooral dat mijn man me weinig ziet de laatste tijd. Maar ach, in de eerste weken van de corona zijn we juist weer veel thuis geweest.” Astrid: ,,Ach, over achteneenhalve maand is alles weer achter rug, haha.”

Ze kijken uit naar de vrijheid op het water, de natuur. ,,En dat we dit gewoon mogen doen, dat vind ik heel bijzonder”, zegt Bela. ,,Met onze eigen spierkracht de oceaan over, met twee goede doelen in ons achterhoofd. Het is een eer om dat te mogen doen. En natuurlijk is het spannend. Er kan heel veel misgaan, maar we bereiden ons heel erg goed voor.”

Désirée: ,,Ik kijk uit naar zo'n moment waar alles bij elkaar komt, waar alles klopt. Aan het begin zal het knokken zijn. Tegen de elementen, tegen jezelf. Maar dan komt er een moment dat het klopt, dat er stilte is. Ik hoop daarvan te kunnen genieten. Ik hoop op zo'n zen-, sereen gevoel.”

De vrouwen praten met een mental coach, die hen probeert voor te bereiden op wat komen gaat. Niet alleen de fysieke uitdaging, maar ook de geestelijke. Want met zijn vieren, dichtbij elkaar op een relatief kleine boot, dat gaat ergernissen opwekken. ,,Natuurlijk, maar we hebben geleerd te blijven praten. Je kunt nu eenmaal niet weg en je moet het als team doen. We leren welke rol je jezelf dan aanmeet en welke verstandig is. Dat het soms moeilijk zal worden, is helder. Maar als je dat van tevoren weet, scheelt dat veel.”

Remke: ,,Natuurlijk zal er een moment komen dat je je even niet gezellig voelt. Maar dan spreek je dat uit. ‘Jongens, nu even niet.’ Of zoiets, en dan roei je gewoon door. Net zolang tot je wel weer iets wilt zeggen.”

Oh ja, zeggen ze nog voor ze The Liberty instappen voor een trainings. ,,Op 28 juni kunnen mensen een kijkje komen nemen bij Fooddock in Deventer. Dan vertellen we alles over ons komende avontuur. Een meet & greet zeg maar. Dat gebeurt om 11 uur", zegt Astrid. Die meet and greet is overigens gratis toegankelijk. ,,Al zetten we wel een melkbus neer", grapt Désirée. Via social media van Dutchess of the Sea wordt binnenkort meer informatie gedeeld.

En daar gaan de vrouwen. Roeiend op de IJssel, trainend voor dat ene grote moment. Het avontuur van hun leven.