Nicole Roes weet wat het is om een eetstoornis te hebben, in Weerselo profiteren ze ervan

„Ja. Er speelt altijd een stuk schaamte mee. Plus dat deze mensen vaak heel perfectionistisch zijn. Dus kies je voor herstel, dan moet het ook lukken. In dit inloophuis proberen we die drempel wat lager te maken. Je hoeft hier ook niet altijd te praten. Gewoon even een spelletje doen is ook prima.”

„Vooropgesteld: je moet het inloophuis niet verwarren met een behandelinstelling. Het is puur voor wat extra ondersteuning. Ik voer de gesprekken. Ben ervaringsdeskundige en probeer mensen de erkenning en de herkenning te geven die ze soms zo missen. Heb je een eetstoornis, dan voel je je vaak erg eenzaam.”

„Omdat bijna niemand voelt wat jij voelt. Een eetstoornis heeft echt niet altijd met eten te maken. Ik kon bijvoorbeeld niet met emoties omgaan. Voelde me niet begrepen. De een grijpt dan naar eten, de ander eet niets. Het gaat om de controle die je hebt. Je bent ergens goed in. Voor mij is dit nu een afgesloten hoofdstuk. Ik ben heel blij dat ik andere mensen hiermee kan helpen.”

„Klopt. Voor een familielid aan de zijlijn is het moeilijk te begrijpen wat er in het hoofd van iemand met een eetstoornis omgaat. Als ouder wil je zó graag dat je kind goed eet. Wat doe je dan? Ga je het eisen of laat je het gaan?”

„We hebben al veel mooie stappen gemaakt, zijn zelfs genomineerd voor een Appeltje van Oranje en een Roos van Elisabeth. Super. Natuurlijk zouden we graag nog meer mensen helpen. Zowel voor de persoon met de eetstoornis als voor de familie is het fijn om lotgenoten te ontmoeten en met elkaar in gesprek te gaan.”