Hoewel hij al 65 jaar in Brabant woont, spreekt Piet Zinsmeijer (82) nog altijd met Twentse tongval. „Heanig an!”, roept de gepensioneerde reproductiefotograaf als we het knusse Stork Museum in Boxmeer verkennen. Zinsmeijer groeide op in Nijverdal. „Ik was daar bij de NSB”, verklapt hij met een brede grijns op het gezicht. „De Nederlandse Stoom Blekerij.”

In de wederopbouwperiode na de Tweede Wereldoorlog was de vestiging van 'Gebr. Stork & Co's Apparatenfabriek' een geschenk voor de arme Brabantse regio. Draaibanken, boormachines en lasapparaten maakten overuren. Onder aanvoering van bedrijfsingenieur Gaitjan Bilderbeek kwam Stork in Boxmeer van de grond. Machines voor de zuivel- , pluimvee- , verpakking - en textielindustrie werden het handelsmerk. Voor vele honderden schoolverlaters van de Lagere Technische School lag een baan in het verschiet.

Met Jack Donkers, Joos van Son, Harrie Simons en Henny Wolferink hoort Zinsmeijer bij een vrijwilligersclub van de Stichting Erfgoed Stork. Ze hebben de beschikking over een kleine maar knusse bedrijfsruimte van het IJslandse concern Marel, dat tien jaar geleden de pluimvee- en vleesgroep Stork PMT over nam uit de ruim tachtig werkmaatschappijen van het moederbedrijf.

Het steekt de gepensioneerden dat de merknaam 'Stork' steeds verder naar de achtergrond wordt gedrukt. „Alleen de naamplaatjes op de machines dragen wereldwijd nog steeds de naam Stork”, bromt Zinsmeijer. Het IJslandse concern laat de pensionado's koud.

Met Twente en Hengelo - als bakermat van Stork - is het contact nagenoeg verloren geraakt. Bij het jubileum van 'Stork!' in Hengelo, met speciale voorstelling voor oud-werknemers, zullen ze zich weer echt Storkiaan voelen.