Zes goals die je voor geen goud wilt missen: het lijstje van Sjoerd Mossou

‘Ik was 8 jaar en spoelde die omhaal eindeloos terug’

Toen Sjoerd Mossou als 8-jarig jochie interesse kreeg in voetbal, waren er nog maar weinig manieren om op de hoogte te blijven. Teletekst en Studio Sport, dat was het. “Als je op zondagavond niet voor de tv zat, had je de boot gemist. Pas aan het eind van het seizoen kwam Goal uit; een videoband met de mooiste doelpunten die ik jarenlang voor Sinterklaas vroeg.” Het doelpunt dat hij eindeloos terugspoelde is deze omhaal van Van Basten. “De schoonheid sprak enorm tot de verbeelding. Het was zo’n goal die we op het veldje voor de deur tot in den treure probeerden na te doen. Een vriendje die de voorzet gaf. Ik omhalen. En daarna van plek ruilen.”  Toch gaat het te ver om zijn liefde voor het spel en verslaggeversvak op te hangen aan die ene omhaal. Er staan immers nog zoveel doelpunten op zijn netvlies. “Een van de meest memorabele NAC-doelpunten ooit is een Maradona-achtige solo van Wanny van Gils uit 1992. Dat doelpunt kwam nooit op televisie; het was jarenlang een mysterie of-ie überhaupt gemaakt was. Pas 20 jaar later dook er een oude videoband op van een stadioncamera. Zo’n verhaal maakt die goal voor mij veel mooier.”

‘Er kleefde veel meer aan dat doelpunt’

Als stagiair bij Voetbal International werd hij in het diepe gegooid. Leo Beenhakker bellen. Frits Korbach. “Ik kende die trainers alleen van tv; dat vond ik aan het begin best spannend. Maar die glanslaag gaat er snel vanaf, hoor. Ik vergelijk het wel eens met werken in Disneyland. Van buiten lijkt zo’n Micky Mouse misschien indrukwekkend, maar als je weet dat Henk uit Purmerend in dat pak zit, is de glamour gauw verdwenen.” Heel geleidelijk bouwde hij een netwerk op. Al was hij daar nooit erg bewust mee bezig. Sjoerd bekijkt de voetbalwereld het liefst vanaf de zijlijn; hij hoeft niet zo nodig voortdurend tussen de spelers te staan. “Toen ik in 2004 bij het AD ging werken, waren de spelers nog wel veel makkelijker te benaderen dan nu. Na de training kon je gewoon een stukje meelopen met Zlatan Ibrahimovic. Tegenwoordig proberen de clubs dat allemaal te reguleren.” Dat hij terugdenkt aan dit doelpunt, ligt niet alleen aan het markante karakter van Ibrahimovic of de onbetwistbare schoonheid van de goal. “Het komt ook omdat er een verhaal kleefde aan het doelpunt.
Zlatan was niet gelukkig bij Ajax; hij had ruzie gehad met Van der Vaart en stond op het punt om verkocht te worden. En juist op dat moment maakte hij zo’n schitterende goal.” Als verslaggever is het steeds belangrijker geworden om juist dat soort achtergronden te schetsen, benadrukt Sjoerd. “Vroeger wilden lezers dat je de wedstrijd beschreef. Tegenwoordig hebben ze al een hele nieuwsconsumptie achter de rug. De goals kennen ze wel. Je moet een extra laag toevoegen.”

‘Hoe we dit late doelpunt tóch mee konden nemen in de krant’

De laatste vijf jaar is zijn werk op meer fronten veranderd. “Vroeger begon alles bij de krant. Nu ga ik eerst een de AD Voetbal Podcast opnemen. Daarna filmen we Panenka. En pas dan kan ik achter mijn computer gaan zitten. Het heeft mijn baan veel nieuwe impulsen gegeven, maar ik houd nog altijd het meest van schrijven.” Ondanks zijn vele verplichtingen probeert hij vaak bij clubs rond te lopen. Hij behoort bij Tubantia en het AD niet tot vaste clubwatcher en kan door die vrije rol als vliegende keep gemakkelijk switchen tussen AZ, Zwolle en alle teams er tussenin. “In dit internettijdperk denken jonge journalisten wel eens dat nieuws uit de lucht komt vallen. Maar nieuws of een mooi verhaal ontstaat vaak omdat je mensen spreekt. Daarom vind ik het belangrijk om feeling te houden met de clubs, zonder dat dit altijd tot een artikel leidt.” Ook voor wedstrijdverslagen is het van toegevoegde waarde om in het stadion te zitten, legt hij uit. “Je voelt veel beter de spanning en sfeer.” Bij late Champions Leaguewedstrijden betekent dit wel een race tegen de klok. “Vijf minuten voor het laatste fluitsignaal moet de redactie al een eerste versie van mijn verhaal hebben. Collega’s van andere kranten hebben soms meer tijd, maar van het AD moeten simpelweg te veel exemplaren worden gedrukt. In de rust begin ik dus al de romp van mijn verhaal te tikken. In de tweede helft maak ik het af en kijk ik vaak met een schuin oog naar het veld. Ik laat me daarbij leiden door het geluid van het publiek. Het is de meest ambachtelijke vorm van sportverslaggeving. Je wil van alles in je stuk verwerken – sfeer, achtergronden, duiding – maar hebt maar heel, heel weinig tijd.” Natuurlijk komt het voor dat een wedstrijd op het laatste moment wordt omgegooid. Meest extreme voorbeeld: deze goal waardoor Ajax in de laatste seconden van de blessuretijd de Champions League finale verspeelde. “In dit geval ontkwamen we er niet aan om twee versies te maken. Eigenlijk heel gek; je gaat je tijdens het schrijven proberen voor te stellen wat er zal gebeuren als er op het laatste moment toch een doelpunt valt. In de eerste versie die we naar de krant stuurden vierde Ajax dus feest.”

‘Voetbal is een cultuur geworden, zo ook het vieren van doelpunten’

Naarmate hij ouder wordt, maakt hij zich minder druk over uitslagen. “Ik houd heel erg van het spel, maar de context van voetbal heb ik altijd het meest interessant gevonden. Voetbal is een cultuur op zichzelf geworden. Het is overal. Zonder die cultuur was het een sport als alle anderen geweest. Vandaar dat ik ook veel schrijf over alle randverschijnselen.” Hij zoomt daarbij graag in op details. Kakelbonte keepersshirts of ludieke clubliedjes. De stoel van Maradona of de puzzels van Ed de Goeij. Of nog zo’n onderwerp: de evolutie van het juichen. Vroeger staken spelers hun handen in de lucht; het laatste decennium worden we steeds vaker getrakteerd op (ingestudeerde) dansjes, gebaren en toneelstukjes zoals bij deze goal. “En ook bij het missen van kansen zijn spelers zich steeds bewuster geworden van de camera’s. Ik keek laatst een samenvatting NAC-Excelsior uit de jaren ’80, waarin enorme kansen werden gemist. Niemand deed de handen voor de ogen. Niemand schudde theatraal zijn hoofd.” Zo zie je wat voor entertainmentindustrie het voetbal is geworden. En dat maakt het juist zo interessant, vindt Sjoerd. “Voetbal is enorm onbelangrijk, maar wordt door heel veel mensen wel heel belangrijk gevonden. Die tegenstelling vind ik heel erg boeiend.”

‘Door de VAR is de invloed van de arbitrage veel te groot geworden?

Nog een verandering: hij wordt als analist steeds vaker gevraagd om zijn mening te geven. “Ik word wel eens moe van mijzelf, hoor. Ik doe mee aan het circus, maar ik vind een goede observatie of verhaal veel interessanter dan een mening. Vaak genoeg schrijf ik columns waar helemaal geen mening in zit. Hoe goed of slecht een speler of trainer is, vind ik niet interessant. Je blijft steken in algemeenheden.” Op grote, invloedrijke ontwikkelingen geeft Sjoerd wel graag zijn kijk. Kunstgras. De BeNeLiga. De VAR natuurlijk. “De VAR vind ik een belangrijk onderwerp omdat het zo’n impact heeft, zoals je in deze wedstrijd heel goed kon zien. Door de VAR is de invloed van de arbitrage veel te groot geworden. Scheidsrechters horen dienend te zijn, maar gaan nu met een microscoop bestuderen of er ergens een okselhaar buitenspel stond. De buitenspelregel is bedacht om het spel aantrekkelijk te houden; niet om doelpunten te voorkomen. Daar zit mijn ergernis. En dan is het soms fijn om dat van je af te kunnen schrijven.”

‘Na 20 jaar raak ik nog steeds betoverd door een goede goal

Hij leest sportkranten en voetbalmagazines. Hij hangt rond bij trainingsvelden en stadions. Hij spreekt met spelers, trainers, voorlichters en directeuren. Maar wanneer Sjoerd een keer niet op de bank of perstribune kan zitten, wendt hij zich steeds vaker tot een nieuwe manier om op de hoogte te blijven: Goal Alert in de Tubantia-app. “Ik vind het een schitterend systeem. Als ik op zaterdagavond ergens anders ben, kan ik gewoon de doelpunten blijven volgen. Je ontvangt de goals binnen een paar tellen op je telefoon, dus we gebruiken Goal Alert zelfs wanneer we in het stadion toch even willen checken of een speler niet buitenspel stond.” Want ook na twintig jaar als voetbalverslaggever kan hij nog betoverd worden door een goede goal. Zeker als-ie zo prachtig is als dit hakje van Luis Suarez, die hij in zijn column onlangs beschreef als mooiste goal van de eeuw. “In al die jaren heb ik zelden een doelpunt gezien die hier ook maar op lijkt. De hakbal zelf was al geniaal, maar alle acties die er aan vooraf gingen waren ook schitterend. Op zo’n moment kan ik wel juichen, ja. Ik heb meteen mijn zoon van boven geroepen om samen de herhalingen te bekijken.”