In de horeca zijn de rollen omgedraaid. Het was altijd zo dat de kroegbaas, voor de lieve vrede en de omzet, de klaagzang van klanten moest aanhoren. De baas op het werk is een brute boer, ‘de baas’ thuis zit steeds te zeuren om helemaal niks en de collega’s zijn strebers en bruinwerkers. ‘Doe nog maar een kopstoot. Met dubbele jenever.’

Het is nog maar een paar jaar geleden dat een aantal moeders jongeren opriep om vroeger uit te gaan, want dan hoefden ze niet zo laat uit te gaan. Waarom moet er zo nodig ’s nachts worden gedanst en gesjanst als dat ook in de avonduren al kon? Goed idee, mam; geen schijn van kans.

Het is een indringende boodschap, die drie kerkleiders vorige week in een gezamenlijke verklaring over de bescherming van de schepping verkondigden. ‘Als leiders van onze kerken roepen we iedereen op, ongeacht hun geloof of wereldbeeld, er naar te streven te luisteren naar de schreeuw van de aarde en van de mensen, die arm zijn’, schrijven de rooms-katholieke paus Franciscus, de oosters-orthodoxe patriarch Bartholomeüs I en de anglicaanse aartsbisschop Justin Welby.

Soms mag ik met Eddie mee naar De Grolsch Veste en omdat FC Twente gewonnen heeft - het bijgeloof in voetbalkringen is legendarisch - mag ik vast nog vaker mee. Al hoeft het van mij niet elke thuiswedstrijd. Zo nu dan, dan blijft het nieuw.

Lezers zijn verbijsterd over de trage formatie en het gebrek aan bekwaamheid van ministers. En steunen Pieter Omtzigt.

Het kabinet heeft vandaag beter nieuws te melden voor de cultuursector dan tot nu toe is uitgelekt. Zo is gisteren bekendgemaakt door de minister van Heel Veel En Ook Nog cultuur, Ingrid van Engelshoven.

We zijn uitgekeken op talkshows, zo wil het verhaal. Een kort-door-de-bochtconclusie nu het televisieseizoen nog maar net is geopend. Toch kijk ik er niet van op. De praatprogramma’s durven niet te kiezen tussen diepgang en oppervlakte, tussen ernst en vermaak. Dus proberen ze de mix, en dan krijg je een bruine brij die smaakt naar niks.

Acht jaar ben ik weggeweest. Ik heb voor de krant in Almelo en Tubbergen gewerkt. En sinds deze maand werk ik weer in de stad waar ik geboren ben en waar ik woon. Als corona er niet was geweest - we werken nog steeds veel thuis - had ik zelfs kunnen zeggen: lekker weer op de fiets naar het werk.

Vanuit een vliegtuig op 300 meter hoogte spotte ik ’m vorige week. Een speldenprikje, een miniatuur. Een piepklein onderdeel van dit universum, maar dan ook echt heel klein. Hoe klein en nietszeggend de Plechelmusbasiliek dan ook op grote hoogte mag zijn, vanaf de grond gezien is-ie groots.

Ze gaat nooit meer met de bus. Nooit. Meer. Met. De. Bus. Onze dochter is vastberaden. Ik snap het wel, na wat haar is overkomen op de eerste schooldag na de vakantie.