Gaat AkzoNobel het redden tegenover Amerikaanse 'pitbull' Elliott?

Maar dat de Amerikaanse grootaandeelhouder ver durft te gaan bij het beïnvloeden van bestuurders, is een publiek geheim. Zo zou Elliot in het verleden privédetectives hebben ingeschakeld, dreigtelefoontjes hebben laten plegen en zelfs beslag hebben laten leggen op complete marineschepen. Maandag moet AkzoNobel zich voor de ondernemingskamer verdedigen tegen deze Amerikaanse 'pitbull'.

Vraag eens aan Klaus Kleinfeld wat hij van Elliott Management vindt. Waarschijnlijk heeft u nooit van de beste man gehoord, maar tot april van dit jaar was de Duitser topman van de Amerikaanse staalgigant Arconic. Nu niet meer.

Op een dag besloot Elliott, grootaandeelhouder in Arconic, dat het genoeg geweest was met Kleinfeld. Zijn bedrijf maakte niet genoeg winst, en dat moest aan de topman liggen. Weg ermee. Het begon met vragen, daarna kwam de eis, daarna de mediacampagne. In een filmpje (‘Klaus Kleinfeld vs the Facts’) werd zijn zogenaamde falen met veel bombarie in beeld gebracht.

Arconic zwichtte niet voor Elliott. Dus schakelde het investeringsfonds een tandje bij. De Frankfurter Algemeine Zeitung meldde dat een privé-detective in de vuilcontainer van Kleinfeld op zoek ging naar belastend materiaal. Ook hoorde de krant dat buren van de topman door de privé-onderzoekers werden uitgehoord.

Een communicatiemedewerker van Kleinfeld vertelde aan de krant dat hij telefonisch bedreigd was, door iemand die zich in eerste instantie uitgaf als journalist van de Wall Street Journal. De medewerker geloofde het niet, en uiteindelijk zou de beller zijn ware bedoelingen onthuld hebben. ,,Ik waarschuw je: Don’t go after mister Singer!”, zou hij hem hebben toegebeten.

Mister Singer is Paul Singer, de grote man achter het Amerikaanse fonds, dat een vermogen van rond de dertig miljard beheert.

Uiteindelijk werd het Kleinfeld allemaal te veel. Hij schreef een emotionele, wat vreemde brief aan Singer met allerlei toespelingen en halve bedreigingen. Dat kostte hem de kop: Arconic stuurde hem de laan uit, Elliott kreeg zijn zin.

(de tekst loopt door onder  de foto)

De zaak-Arconic vertoont verdacht veel overeenkomsten met de zaak-Akzo. Tenminste: tot nu toe dan. Ook bij Akzo heeft Elliott een kop van Jut uitgekozen: Antony Burgmans, voorzitter van de Raad van Commissarissen. Elliott wil hem weg hebben, omdat hij te weinig wil luisteren naar de aandeelhouders die graag zien dat Akzo in gesprek gaat met PPG. Dat is de Amerikaanse concurrent die Akzo wil overnemen.

Ook bij Akzo voert Elliott de druk langzaam op. De belegger strooit in de media met (soms betwistbare) feiten die de bedrijfstop in diskrediet brengen. Tijdens de aandeelhoudersvergadering van 25 april werd Burgmans tamelijk onfatsoenlijk bejegend door de vertegenwoordiger van Elliott. En maandag staan beide partijen dus voor de rechter.

Op de vraag of Burgmans of Ton Büchner, bestuursvoorzitter van het bedrijf, in de privésfeer al hinder hebben ondervonden van Elliott, wil een woordvoerster van AkzoNobel geen commentaar geven. Opvallend: het wordt niet ontkend.

Het zou zomaar kunnen dat tijdens de zitting van maandag meer details bekend worden. Hoewel het onderwerp bij de Ondernemerskamer vrij technisch is – moet AkzoNobel het verzoek van Elliott honoreren om een aparte aandeelhoudersvergadering over de positie van Burgmans te organiseren – heeft een bonte stoet insprekers zich al gemeld. Naast Elliott en zes andere aandeelhouders krijgen ook PPG en het bestuur, de commissarissen en de ondernemingsraad van Akzo spreektijd. Dat kan wel eens een emotionele boel worden.

Voor wie denkt dat het wel meevalt met Elliott, en dat de rel rond de Duitse topman Kleinfeld een incident was: de lijst met bedenkelijke zaken is lang. Door de voormalig topman van softwarebedrijf Compuware wordt het fonds beschuldigd van chantage. In een aantal zaken zou Elliott het niet zo nauw genomen hebben met de beleggingsregels.

(de tekst loopt door onder de foto)

Het meest tot de verbeelding sprekende voorbeeld komt uit Argentinië. Daar had Elliott een langslepend conflict met de overheid, om terugbetaling van schulden na het faillissement van het Zuid-Amerikaanse land. Elliott nam geen genoegen met een fooitje, en toen het geld er niet kwam legden de Amerikanen beslag op een trainingsschip van de Argentijnse marine. De stap leidde er toe dat de Argentijnen niet meer met hun regeringsvliegtuig naar het buitenland durfden.

Het hele volk keerde zich tegen de investeerders. Het feest na de overwinning in de halve finale van het WK voetbal – tegen Nederland – mondde uit in een luidkeels protest tegen hedgefondsen. Volgens persbureau Bloomberg werden kinderen in Argentinië actief onderwezen over de gevaren van ‘durfinvesteerders’, met videogames, strips en bordspellen. Zo diep zat de haat tegen Elliott en co.

Het eind van het liedje? Elliott kreeg 4,5 miljard euro van Argentinië, ruim driekwart van zijn claim.