'Eenmaal arm betekent vaak blijvend arm', constateren de onderzoekers. Ze hebben verspreid over een langere periode gekeken of mensen drie jaar op rij onder de armoedegrens verkeerden. Het blijkt dat het aantal armen in Nederland eigenlijk al jaren voor ruwweg de helft bestaat uit mensen die langdurig arm zijn.

Daarbij komt dat het deel van de bevolking dat in armoede leeft, sinds het begin van de economische crisis flink is toegenomen. In 2007 ging het nog om minder dan 850.000 personen. In 2013 was dat opgelopen tot ruim 1,25 miljoen mensen.

Armoedegrens
Het SCP legt de armoedegrens voor een alleenstaande bij een besteedbaar inkomen van net iets meer dan 1000 euro per maand. Voor grotere huishoudens ligt de grens hoger.

'Snel ingrijpen is cruciaal', stelt Stella Hofs, een van de onderzoekers. Hoe langer mensen arm zijn, hoe moeilijker het volgens haar wordt uit die situatie te komen. Volgens Hofs is het daarom belangrijk om bijvoorbeeld mensen die werkloos worden, snel te begeleiden naar een goede nieuwe baan.

Toch valt te betwijfelen of de langdurige armoede komende jaren echt valt terug te dringen. Het hebben van werk is namelijk geen garantie om uit armoede te komen, benadrukt Hofs. Veel langdurig armen zijn op de een of andere manier al als werkende aan de slag.

Bij gepensioneerden speelt het probleem bovendien ook. De kans dat zij arm worden is klein, maar áls ze eenmaal arm zijn, hebben zij nauwelijks mogelijkheden om hun inkomenspositie te verbeteren. Verder hebben niet-westerse migranten vaak grote moeite om uit armoede te geraken, zeker als ze ook nog minderjarige kinderen thuis hebben zitten.

En van de mensen die het wel lukt om armoede te boven te komen, valt bijna een vijfde een jaar later weer terug in de oude situatie. Na vijf jaar is ruim 40 procent weer terug bij af, aldus het SCP.