Op het monument voor de slachtoffers hangt deze zaterdag een aangrijpend In Memoriam. “Ze zeggen dat de pijn minder wordt, maar wanneer? Niets is meer hetzelfde in ons leven. Alles leidt terug naar die ene dag.” Het is een hartverscheurende tekst van de familie Ransing, van wie vijf leden om het leven kwamen. Voor hun nabestaanden is 13 mei 2000 nooit over gegaan.

En hoe goed de meeste slachtoffers en nabestaanden hun leven weer hebben kunnen oppakken, op deze herdenkingsdag komt het toch allemaal weer terug. De verhalen over angst en verdriet worden net als ieder jaar weer gedeeld op het grasveld rondom het monument. Om drie uur beginnen de kerkklokken in de omgeving te luiden, om half vier wordt gevraagd om twee minuten stilte. Bloemen omringen de 23 namen van de doden, de gedachten gaan uit naar al die anderen die lichamelijk of geestelijk littekens opliepen.

De meeste wonden zijn geheeld, Roombeek is zeventien jaar later een oase van moderne architectuur, fris groen en eigentijdse cultuur. Maar het litteken van de ramp wordt bewust intact gehouden. De afdruk die de explosie in de grond maakte op die verbijsterende zaterdag raakt langzaam overwoekerd met groen. Het is de bedoeling dat dit litteken uiteindelijk zal oplossen in zijn omgeving. Maar dat duurt nog jaren.