De Telegraaf schrijft dat zij met enkele slachtoffers hebben gesproken die via het Enschedese Thomashuis met Wilri W. in contact zijn gekomen. Zij woonden niet in dit opvanghuis, maar hadden daar wel familie wonen. Wilri werd er enige tijd ingeschakeld voor familiesessies in ‘teambuilding’ en emotionele ondersteuning.

Bij de Duitse justitie liggen inmiddels 38 aanklachten tegen de 57-jarige Nederlander, waarvan zeker 29 mishandelingen en vijf verkrachtingen. Hij zou volgelingen hebben gedwongen tot seks, over mensen hebben geplast, hen met het hoofd tegen de muur hebben geslagen en gedwongen hun eigen bloed op te likken. De slachtoffers die via het Thomashuis met hem in contact zijn gekomen spreken ook van geweld en seksueel misbruik.

De huidige beheerder Fleur Blokhuis zegt geschokt te zijn en dat de leiding van destijds – haar eigen vader en moeder – van niets hebben geweten. Toen ze Wilri W. ‘te opdringerig vonden’ is er abrupt met hem gebroken, aldus Blokhuis.

Blokhuis wil verder geen commentaar geven tegen deze krant, maar beperkt zich tot een verklaring op de eigen website. Daarin wordt benadrukt dat de instelling ‘pertinent geen’ actieve rol heeft gespeeld bij de misdrijven, of daaraan medeplichtig is geweest.

„Tien jaar geleden hebben mijn ouders Wilri W. ingezet voor het organiseren van teambuildingactiviteiten en sessies met familie-opstellingen. Onder andere met medewerkers, enkele ouders en familieleden van de bewoners. Deze samenwerking zijn zij in volle vertrouwen aangegaan en leverde positieve resultaten op. De samenwerking met Wilri W. is echter abrupt stopgezet toen hij verdere therapeutische activiteiten wilde ontwikkelen vanuit de naam Thomashuis. Dat is nooit de bedoeling geweest en is ook niet het doel van een Thomashuis. Wilri W. werd heel opdringerig en dat voelde niet goed.” Hij zou bijvoorbeeld zaaltjes hebben gehuurd onder de naam van het huis.

De bewuste slachtoffers zeggen tegen de Telegraaf dat het niet altijd duidelijk was of W. de sessies privé deed, of toch onder de vlag van het Thomashuis. Zij denken dat de instelling zich door de gladde praatjes van W. heeft laten meeslepen. Zij geven echter in het bewuste artikel – er wordt gebruik gemaakt van gefingeerde namen – ook aan dat ze vanuit het Thomashuis wel ‘enige druk voelden’ om aan de sessies mee te doen. Daarbij: „Het Thomashuis leverde uitstekende zorg, we vertrouwden hen.”

Fleur Blokhuis zegt ‘diep bedroefd’ te zijn over de gebeurtenissen, hoewel de instelling er niet bij betrokken is. „Thomashuis Enschede staat voor persoonlijke aandacht, warmte en veiligheid. Dat dit is geschaad raakt ons diep. We vinden het moedig dat ze eindelijk hun verhaal hebben kunnen vertellen.”