Luke Christoffel: „Ik heb een nostalgisch verlangen naar de jaren 50. Misschien ben ik wel gewoon een oude ziel.” © Cees Elzenga

Stoere Indo-rocker Luke uit Enschede: ‘Ik wilde maar één ding en dat was ontsnappen’

ENSCHEDE - Muzikant Luke Christoffel is 30. Zijn vrienden zijn gesetteld en krijgen kinderen, maar hij gaat voor een leven lang rock-’n roll. En toch staat-ie nu braaf achter de potten en pannen. „Ik kon niet anders.”

Mandy de Jong 12-07-21, 09:54

Enschede

„Ik groeide op in de Helmerhoek met een Indische vader, Nederlandse moeder en twee oudere broers. Mijn vader is een heel stoere man met tattoos. Misschien ken je hem wel van Daddy Cool & The Rocking Kitchen in de foodhal? Bij ons thuis draaide altijd alles om eten en muziek. Ik luisterde als 11-jarig kind al naar Elvis Presley en Kiss. Ik kleedde me alternatief en verfde mijn haar rood. Pestkoppen hadden het al snel op mij gemunt. Ik wilde maar één ding en dat was ontsnappen.”

3FM Serious Talent

„The Tommycats, dat was mijn eerste echte band, met broer Sem en Kevin Stunnenberg. Doordeweeks zat ik op Het Stedelijk Lyceum Zuid en in het weekend stonden we op het podium van de Zwarte Cross. Muziek was toen al alles voor me en dus ging ik naar de Herman Brood Academie. Ik maakte de opleiding niet af, maar zet dat er maar niet bij, haha. Daarna speelde ik met mijn oudste broer Kenneth in de band The Road Home, een ‘Springsteen-achtige’ pop-punkband. Ik ben eigenlijk van de drums, maar ik speelde hier gitaar en zong. We deden wel tachtig shows per jaar en 3FM gaf ons de titel Serious Talent. Zo’n vier jaar geleden gingen we ieder onze eigen weg. Ik werd ‘backline tech’ en zorgde dat producties van de bands waarvoor ik werkte goed verliepen. Broer Sem speelde inmiddels met Adrian ‘Adje’ Vandenberg en ook daar ging ik voor werken. Jarenlang hebben we internationaal getourd, zelfs in Japan. Dat was echt te gek!”

Oude Markt

„Niet mijn beste tijd. Ik woonde hartje binnenstad en hield wel van een borrel en een feestje. Ik ben gevoelig voor prikkels en werk in een prikkelrijke omgeving - geen goede combi. ‘Ah Luke, nog één biertje’, riepen vrienden als ik thuiskwam van een show. Ik had last van FOMO - fear of missing out - en wilde overal bij zijn. Dat is een generatiedingetje, denk ik. Totdat mijn lichaam zei: Luke nu is het klaar. Ik verhuisde naar een rustige plek aan de rand van het centrum en ging de confrontatie met mezelf aan: wanneer is genoeg, eindelijk genoeg?”