„Nieuw Eschede, zo heette de boerderij waar ik ben opgegroeid. Ik had twee broers, maar ík hielp mijn vader het meest. Als de rogge werd geoogst, reed kleine Annie met paard en wagen naar het land. De mannen staken het met de hooivork op en ik pakte het op de wagen. Dat moest heel precies, anders kwam je niet met een volle kar bij de hooiberg. Steevast stond de buurman aan de weg, met een zwaaiend vingertje: ‘Annie, dat blieft ’r oe nooit opzitt’n’. Ging ik weer met de lege wagen terug naar het land, stond-ie er nog: ‘Ik zei ’t oe toch Annie, dat blieft ’r nig opzitt’n’. Ja, leuke vent.”