Enschedese Merel Corduwener tekent een bedankje voor de helden van de intensive care

„Ik ben in mijn atelier in Amsterdam. Iedere dag wandel ik daar van mijn huisje in vijf minuten naartoe. Ik weet wel dat ik eigenlijk thuis moet blijven, maar daar werken vond ik de hel. Je wereld wordt snel zo klein en mijn studio is licht, al mijn spullen heb ik daar en het wandelingetje er naartoe is zó fijn.”

„De zon doet iedereen goed, en Amsterdam zonder toeristen is goddelijk. Ik kijk nu uit mijn raam en zie een bus rijden. Daar zit bijna niemand in. Ik heb het gevoel dat het hier nóg strenger is dan in Enschede. Ik zie mijn vrienden alleen één op één tijdens een avondwandelingetje. Afgelopen weekend was het benefrietdag en gingen mijn vriend en ik op zoek naar een snackbar die open was. We hebben heel lang gezocht en hadden zo’n honger dat we op een industrieterrein een appel hebben gegeten en weer naar huis zijn gegaan.”

„Ik wilde met Pasen heel graag naar mijn moeder. Maar ik heb het niet gedaan. Als ik haar zie, wil ik gewoon knuffelen. Ik voel me goed, maar wat als ik het virus toch heb en overdraag… Maar ik mis Enschede enorm en mijn moeder het meest.”

„Ik maak een coronatekening voor NRC. Ik heb al meerdere coronaopdrachten gehad. Eigenlijk dacht ik: als ik minder werk heb, ga ik research doen voor een nieuw boek. Maar: te druk.”

„Ik was aan het denken wat mijn bijdrage kon zijn, toen een meisje mij vroeg een tekening te maken voor de helden van de intensive care waar haar moeder lag. De tekening hangt daar nu, groot en ingelijst. Maar ik heb ‘m voor iedereen beschikbaar gesteld. Hij hangt al achter veel ramen. De tekening is voor iedereen. Persoonlijk bedank ik ook de mensen in de supermarkt ermee.”