Het is zaterdagavond, FC Twente heeft net haar eerste nederlaag van het seizoen geleden tegen TOP Oss. De stewards maken zich klaar voor de leegloop van de Grolsch Veste als er een alarmerende melding binnenkomt. Een man zou iets verderop buiten het stadion levenloos op de grond liggen. Stephan en zijn collega’s spoeden zich naar de man en schieten te hulp.

De man op leeftijd ligt op de grond zonder hartslag of polsslag. Medesupporters hebben de man al in een stabiele zijligging gelegd. „Een vrouw met medische kennis sprak ons aan en startte enkele ogenblikken later de reanimatie”, zegt Stephan. „Ik heb met vele andere stewards geprobeerd om de fans op afstand te houden zodat zij zich samen met toegesneld ambulancepersoneel over de man kon bekommeren.”

Veel supporters tonen begrip voor de situatie en lopen netjes om. „Helaas kwamen er al snel veel mensen kijken. Ik zag zelfs vaders met kinderen vooraan staan, onbegrijpelijk.” Op dat moment wist Stephan nog niet wat hem te wachten stond. „Een klein groepje supporters gedroeg zich erg vervelend. Ze riepen dat ze hun trein moesten halen en dat we niets stonden te doen. Ik kookte van woede. Nu ik het vertel krijg ik opnieuw kippenvel.”

Na lang wikken en wegen besluit Stephan om een dag later zijn verhaal te doen. „Ik wil dat mensen gaan nadenken. De mensen die zo reageerden hadden ongetwijfeld wat biertjes op, maar dat mag geen reden zijn om je zo te gedragen. Het vervelende is ook dat zij nu de meeste aandacht krijgen, terwijl er ook supporters zijn die het leven van die man hebben gered.”

Stephan heeft het slachtoffer na het incident niet meer gesproken. „Hij was bij kennis toen hij per ambulance werd afgevoerd. Hopelijk maakt hij het goed. De gegevens van de vrouw die heeft geholpen bij de reanimatie, zijn bij ons bekend. Mogelijk kunnen we hen na een tijdje met elkaar in contact brengen.”

Stephan: „Ik wil graag mijn bewondering uitspreken naar mijn collega’s en de hulpverleners. Zij verdienen eigenlijk de aandacht, niet de vervelende fans.”