Carel Willink in Kasteel Ruurlo: een vrolijke frans is het niet
Museum MORE in Kasteel Ruurlo blijkt een publiekstrekker. De vraag is of dat door de inhoud komt. Of speelt de verpakking hier ook een rol?
Delen per e-mail
Een iconische meester verdient zijn eigen museum, volgens Museum MORE. Daarom opende de miljonair Hans Melchers twee weken geleden een dependance in Kasteel Ruurlo, helemaal gewijd aan de Nederlandse kunstenaar Carel Willink (1900-1983). In de eerste twee weken na de opening bezochten 10.000 mensen het museum, een recordaantal. Als ik beweer dat musea pretparken van hun troon stoten in populariteit, overdrijf ik nauwelijks. Waarom staan mensen in de rij voor dit museum? De kunst kan haast niet de reden zijn, want wie is bereid om voor de magisch realistische taferelen van Carel Willink half Nederland te doorkruisen? Of komen ze vooral voor het gerenoveerde kasteel, met prachtig ingelegde parketvloeren en copieuze zijden behangsels in exotische kleuren? Er zat niets anders op: ik moest het met eigen ogen zien om een oordeel te vormen.
Museumcafé
In goed gezelschap van museumpubliek verkende ik eerst het museumcafé in de naastgelegen orangerie. Museumpubliek, dat zijn mensen met een museumkaart en voldoende vrije tijd en geld. Ik behoor daar zelf ook toe. Wij kiezen voor een museum omdat we dit heerlijke plekken vinden om met familie of vrienden bij te praten. Een beetje kletsen onder het genot van een kopje koffie met kunst als kaders om de gesprekken wat richting of aanmoediging te geven, dat is wat ons aantrekt. Na de trendy inrichting van het museumcafé met okergele fluwelen bankjes te hebben bewonderd, ging ik op weg naar het museum met zijn gedurfde loopbrug van glas. Een prachtig kasteel, met veel oog voor detail gerenoveerd. De overdaad in de keuze voor rijke stoffen en de opvallende parketvloeren vind ik hier allesbehalve verkeerd. Het is een duidelijk statement. Ik bewonder het lef van deze interieurarchitect.
Kamelen
Maar dan de schilderkunst. De omineuze wolkenluchten en ontsnapte kamelen in kitscherige landschappen van Willink doen mij denken aan de goedkope postkaarten van tempelruïnes uit Griekenland. De onderwerpen, titels, kleuren en het realisme maken me opstandig. Dat wist ik al voordat ik kwam, en toch wilde ik het zien. Want dit museum is nieuw, anders, een beetje fout zelfs. Lekker fout, zoals een panterlegging op zondagavond met een zak chips op de bank. Ik verkneukelde me over zijn laatste schilderij met de klinkende titel Landschap met kerncentrale uit 1983. U raadt het al, het stelt een landschap met een kerncentrale voor. In het tekstboekje las ik: ‘Willink schilderde hier de moderne wereld, waarin oorlog, techniek en wetenschap botst met de oude beschaving’.
Banaliteit
Chapeau voor de tekstschrijver van het museum, die het lukt om zoveel banaliteit toch nog enige diepgang te geven met een klinkend verhaal. Ik observeerde de bezoekers om mij heen. Wij museumbezoekers sjokten genoegzaam over de nieuwe parketvloer, wezen naar de prachtige plafondornamenten, aaiden liefdevol de houten lambriseringen en praatten op zachte toon over al dat moois dat Melchers met ons wil delen. De schilderijen van Willink worden geaccepteerd als onderdeel van het overdadige geheel. Een gesamtkunstwerk, waarin kunst als aankleding dient. Dat het individu Willink hier centraal staat, wordt schouderophalend geaccepteerd. Bij een zoveelste dreigende onweerslucht boven een landschap met vergeten ruïnes vertrouwde een museumbezoeker haar man toe: ‘Het was geen vrolijke frans, die Willink’. En daar is alles wel mee gezegd.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Speculeren met kruidnoten
Sinterklaastijd brengt herinneringen boven bij Gemma Boon. Zij laat zien hoe de geschiedenis ons leven kleur geeft. -
Over het verband tussen kaas en kunst
Een kunstmuseum bezoeken? Dat is niet het eerste waar sommige mensen aan denken bij een dagje uit. Maar de drempel is lager dan je vermoedt. -
PREMIUM
Opiniepanel Gemma Boon: ‘Een vrouw met een drukke baan én een kind, die kan daar geen viervoeter bij hebben’
In ons zaterdagse opiniepanel vandaag Gemma Boon, directeur van Museum Buurt Spoorweg in Haaksbergen. Zij wil graag een hond, maar krijgt de indruk dat haar omgeving daar tegen is. ‘Een vrouw met een drukke baan én een kind, die kan daar geen viervoeter bij hebben, is het idee.’ -
Opinie | Liefde op het eerste gezicht
Hij kijkt me aan met zijn schalkse blik, onbevangen, een afwachtend glimlachje op zijn lippen. Ik beantwoord zijn blik met nieuwsgierigheid en lichte verbazing. Hoe kan het zijn dat wij elkaar nog niet eerder hebben ontmoet? -
Column Weg met de onzekerheid, wees trots op succes
Vrouwen studeren sneller en met betere cijfers af aan universiteiten en hogescholen dan mannen. Toch blijven vrouwen vaker hangen op een bepaald niveau of stromen geheel of gedeeltelijk uit het arbeidsproces. Dat vind ik jammer. Voor vrouwen zelf, maar ook voor de organisaties die de vrouwelijke inbreng wel kunnen gebruiken. Bovendien is het zonde van de investering die we als maatschappij doen in de opleiding van vrouwen. Vreneli Stadelmaier schreef het boek ‘F*ck die onzekerheid’, waarin ze uitlegt wat volgens haar de reden is dat vrouwen zelden de top bereiken. Wij vrouwen, stelt Stadelmaier, koesteren een collectieve angst dat collega’s zouden kunnen ontdekken dat we eigenlijk niet zo veel voorstellen. Die angst is zo verlammend, dat sommige vrouwen er voor kiezen om maar helemaal op te houden met werken. Anderen blijven vast zitten in een functie die ze eigenlijk al ontgroeid zijn, omdat ze het lef niet hebben om hun hand op te steken om aan te geven dat ze meer kunnen. Dit fenomeen wordt het impostersyndroom genoemd.
-
PREMIUM
Naakt in de kunst: laat niet alleen de grootst schreeuwers aan het woord
Mag kunst in de openbare ruimte uitgesproken seksueel zijn, of moeten we dat beperken tot de slaapkamer? Geef uw mening tevreden burger! -
Wat is beter? Je grens bewaken of je weerstand overwinnen
Mensen die nooit buiten gebaande paden treden maken weinig kans op groei. Zo is het in het gewone leven, zo is het ook met het kijken naar kunst. -
PREMIUM
Hoezo zijn vrouwen luie rakkers met luxe deeltijdbaantjes?
Sander Schimmelpenninck, hoofdredacteur van het blad Quote, schreef een column over ‘deeltijddecadentie’, waarin hij vrouwen op de korrel neemt. Columnist van deze krant Gemma Boon dient hem van repliek in een open brief.