De meeste mensen zoeken een schilderij dat bij de bank past, maar ik vind het belangrijker dat het werk potentie heeft om met je mee te groeien, in de verschillende fases van je leven. Tenslotte gaat die bank wel een keer de deur uit, maar dat schilderij hopelijk niet.  De titel van het werk dat ik heb uitgezocht, raakt nu meer dan ooit een snaar bij mij. Ik heb een nieuwe baan geaccepteerd. Een geweldige kans waar ik wel van droomde maar niet had durven hopen dat deze nu al op mijn pad zou komen. De dag dat deze krant uitkomt, is mijn laatste werkdag bij Rijksmuseum Twenthe.

Meer dan zeven jaar deelde ik lief en leed met mijn collega’s. Toen ik hier begon met werken had ik mijn master kunstgeschiedenis nog maar net op zak. Alles greep ik aan om het museumvak te leren kennen, van marketing tot educatie. Het allerleukst heb ik altijd het schrijven van teksten voor de magazines en tentoonstellingen gevonden. Hier heb ik ontdekt dat ik kon schrijven, en hier zat ik op een dag achter mijn bureau toen ik een telefoontje kreeg van De Twentsche Tubantia of ik ook voor hen wilde schrijven. Ik heb het museum zien uitgroeien van een klein, provinciaal museum naar een museum met landelijke bekendheid. Met de groei kwam ook de professionalisering, en soms mis ik ons heerlijke improvisatietalent uit de beginjaren, toen alles nog mogelijk was. Maar ik ben vooral trots dat het ons is gelukt om er een fijne plek van te maken waar mensen graag komen. Nu is het tijd om afscheid te nemen, en een nieuwe weg in te slaan.

Omdat deze plotwending in mijn carrière voor mij vrij onverwacht kwam, heb ik me de afgelopen weken vaak afgevraagd wat ik heb gedaan om dit te verdienen. 'Ik wist niet of het volgende week, volgende maand of pas over een jaar zou zijn, maar ik wist dat er iets zou gebeuren. Ik wist dat ik voor iets groters bestemd was', zei Lady Di eens over haar huwelijk met Charles. Ik denk dat je zoiets alleen durft te zeggen wanneer je al weet dat je inderdaad een legende bent, zoals Diana. Met een zak chips op de bank hangen en tot je dood toe je vrienden vermoeien met je verhaal dat je voor iets groters bestemd bent, klinkt mij nogal treurig in de oren. Je kunt maar beter wachten tot je de buit binnen hebt. Toch sluimert een Diana in ons allemaal, daar ben ik zeker van. Wij mensen zijn dromers, en daarom draaien de winstmachines van loterijen op volle toeren. 

Maar wanneer het om mijn carrière gaat, geloof ik niet in een lotsbestemming. Tenslotte klinkt het verhaal van Diana ook wat passief. Wanneer je gelooft dat je voor iets groters bestemd bent, hoef je eigenlijk alleen maar rustig af te wachten tot het geluk in je schoot valt, toch? In plaats van met m’n duimen te draaien tot mijn grote lotsbestemming zich gaat openbaren, ben ik liever zelf aan zet. Schouders eronder en doorploeteren, dat is waar ik van hou. En wanneer het universum - zoals nu - dan toch een geweldige kans in mijn schoot werpt waar ik niet van had durven dromen, dan voelt dat bijna als te mooi om waar te zijn. Ik werk straks niet meer in Enschede, maar ik blijf in Twente. En ik blijf schrijven voor deze krant. Wordt vervolgd.