Vrouwen studeren sneller en met betere cijfers af aan universiteiten en hogescholen dan mannen. Toch blijven vrouwen vaker hangen op een bepaald niveau of stromen geheel of gedeeltelijk uit het arbeidsproces. Dat vind ik jammer. Voor vrouwen zelf, maar ook voor de organisaties die de vrouwelijke inbreng wel kunnen gebruiken. Bovendien is het zonde van de investering die we als maatschappij doen in de opleiding van vrouwen. Vreneli Stadelmaier schreef het boek ‘F*ck die onzekerheid’, waarin ze uitlegt wat volgens haar de reden is dat vrouwen zelden de top bereiken. Wij vrouwen, stelt Stadelmaier, koesteren een collectieve angst dat collega’s zouden kunnen ontdekken dat we eigenlijk niet zo veel voorstellen. Die angst is zo verlammend, dat sommige vrouwen er voor kiezen om maar helemaal op te houden met werken. Anderen blijven vast zitten in een functie die ze eigenlijk al ontgroeid zijn, omdat ze het lef niet hebben om hun hand op te steken om aan te geven dat ze meer kunnen. Dit fenomeen wordt het impostersyndroom genoemd.

Ik herken veel van de issues die Stadelmaier beschrijft uit de praktijk. Ik zie dagelijks vriendinnen en collega’s worstelen met gevoelens van onzekerheid op de werkvloer. Mannen zijn over het algemeen veel beter in het erkennen van hun eigen bijdrage aan succes. Bovendien hebben ze geen moeite om de credits voor hun werk te nemen. De Marshmallow Challenge waar ik vorige week aan mee deed is een goed voorbeeld hiervan. Ik bouwde met twee vrouwen en een man een toren van spaghettistokjes. Onze toren was behoorlijk goed gelukt, en ik had hier een belangrijk aandeel in. Ik nam veel initiatief, kwam met goede ideeën en mijn bijdrage aan het team leidde tot een welverdiende tweede plek in de competitie. Vervolgens werd ons individueel gevraagd om een cijfer aan onze eigen bijdrage en een voor het proces in het geheel toe te kennen. Ik kon gevoelsmatig mezelf geen hoger cijfer geven dan een 7,5, terwijl ik misschien wel vond dat ik dat verdiende. De enige man uit ons team gaf zichzelf zonder aarzelen een 8, terwijl hij minder had bijgedragen. Wanneer vrouwen een project tot een goed einde brengen, wijden we dat vaak aan geluk of positieve omstandigheden, niet aan onze eigen capaciteiten, stelt Stadelmaier. Het resultaat hiervan is dat het vertrouwen in onszelf niet groeit en we nog net zo onzeker als hiervoor een nieuw project aangaan.

Ik besluit het voortaan anders aan te pakken, en trots te zijn op mijn successen. Ik begin hier, nu en meteen. Vandaag vier ik een feestje. Ik heb het afgelopen jaar met mijn team keihard gewerkt om de mooiste collectiewebsite van heel Nederland te maken, en nu is het zo ver. Vanaf dit moment heeft iedereen vanuit huis, school of werk toegang tot de collectie van Rijksmuseum Twenthe – inclusief topstukken, depotkindjes en misbaksels. Het is mijn missie om kunstwerken voor iedereen toegankelijk te maken, ook buiten de fysieke muren van het museum. Neem vooral een kijkje op collectie.rijksmuseumtwenthe.nl, en doe iets leuks met wat je vindt. Afbeeldingen van een groot gedeelte van de collectie mag je downloaden en gebruiken voor wat je maar wilt: van poster tot kussenhoes. De collectie van dit museum is tenslotte van ons allemaal, het is ons nationale erfgoed. En daar ben ik trots op.