Anouk werd gepest, maar pestte zelf ook: ‘Het voelde fijn om iemand een kutgevoel te geven’

Ze werd opgejaagd, achtervolgd en bespuugd. Het was vernederend en ze voelde zich vies als ze na een lange dag school thuiskwam. Bos wordt op de vijftien kilometer lange weg van school naar huis jarenlang gepest door een groep jongens: ,,Ze joegen je op en als je niet snel genoeg was, dan was je de sjaak: dan werd je van je fiets getrapt of eindigde je om een paaltje gevouwen. Als ik thuiskwam ging ik douchen omdat mijn haar onder de rochels zat.”

Waarom wordt het ene kind gepest, is het andere kind een pester en doorloopt een derde kind een schoolperiode zonder in aanraking te komen met pesten? Het ligt aan de groep, vertelt pestdeskundige Beau Oldenburg, die zeven jaar onderzoek deed naar pesten. ,,Uit onderzoek blijkt dat mensen die anders zijn een groter risico lopen gepest te worden. Als je heel slim bent en hoge cijfers haalt, is dat in de ene omgeving geen reden om gepest te worden en in de andere omgeving wel.”

Waarom Bos werd gepest weet ze tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ze was geen buitenbeentje, ging volgens de laatste mode naar school en had een prachtige mountainbike. Ze denkt dat ze een willekeurig doelwit was, want ze kende geen van de jongens die haar belaagden persoonlijk. Haar schooltijd ligt dertig jaar achter haar maar als ze terugdenkt aan haar tienerjaren, voelt ze nog hoe bang ze elke dag was. Haar klasgenoten hebben dit nooit geweten; op school was ze populair en had ze veel vrienden.

Vanaf haar elfde jaar ging Bos zelf pesten: ,,Ik denk dat het uit vergeldingsdrang ontstond. Op weg naar huis werd ik dagelijks vernederd maar op school was ik de baas. Het gaf me een fijn gevoel dat ik kinderen ook een kutgevoel kon geven.” Nu ze volwassen is en zelf een gezin heeft, vindt ze deze gedachte kansloos. Toch vindt ze het belangrijk om zich eerlijk uit te spreken: ,,Het is niet zo dat alleen de persoon die wordt gepest er last van heeft; wat ik als kind heb gedaan laat me tot op de dag van vandaag niet los.”

Het slachtoffer was een meisje uit haar klas en ze kan zich haar nog levendig herinneren: ,,Het was een slim meisje, ze wist altijd alles beter. Ze droeg geen make-up, trok zich niets aan van mode en was aardig tegen iedereen. Ze was niet bezig met wat anderen van haar vonden; iets wat op die leeftijd heel knap is. Daar keek ik toen anders naar; ik deed alles om haar het leven zuur te maken. Ik schold haar uit, zei dat ze lelijk was en haalde vervelende streken uit. Zo regelde ik taxi’s die ik naar haar huis stuurde en liet ik dertig pizza’s bij haar bezorgen. Ik hield dit jaren vol.”

Niet alleen haar klasgenoot, maar het hele gezin van het meisje lijdt onder de pesterijen. Na dertig jaar voelt ze zich hier nog steeds schuldig over. Tien jaar geleden kwam Bos online in contact met de vrouw die ze jarenlang pestte: ,,We raakten in gesprek over onze schooltijd en ik heb haar eerlijk verteld wat voor nare dingen ik uithaalde om haar dwars te zitten. Ik heb mijn oprechte excuses aangeboden en deze werden door haar geaccepteerd. Inmiddels zijn we al tien jaar vrienden op Facebook.” Volgens pestdeskundige Oldenburg kan het fijn zijn als er excuses worden aangeboden: ,,Het is voor velen een erkenning dat het pesten daadwerkelijk is gebeurd. Houd er wel rekening mee dat je niet altijd met open armen wordt ontvangen.”

Omdat pesten een grote rol speelde in haar leven, probeert ze haar eigen kinderen weerbaar te maken. Ze is zich er bewust van dat haar kind ook een pester kan zijn: ,,Veel ouders denken uit zelfbescherming: ‘Dat doet mijn kind niet’ maar daar sta ik door mijn ervaringen anders in, ik weet waar kinderen toe in staat zijn.” Haar ervaring is dat er op scholen vandaag de dag nog steeds weinig tegen pesten wordt gedaan. De rol van ouders is daarom volgens haar groot: ,,Als je kind met een verhaal over pesten thuiskomt, neem dat dan altijd serieus. Praat met elkaar, neem contact op met school en probeer te voorkomen dat pesterijen jarenlang kunnen voortduren.”