Bas: 'Het hartje klopte niet en dat voelde als een vuistslag in het gezicht’

Een aai over je bol of op z’n minst even oogcontact met een arts of verloskundige als je hoort dat het hartje van de baby niet meer klopt - dat zou fijn zijn, zegt Bas. Bij een miskraam verliezen twee mensen hun ongeboren kindje, en ook mannen hebben empathie en aandacht in dat rouwproces nodig.

Bas en zijn vrouw leren elkaar kennen als ze achterin de dertig zijn - er moet dus snel actie komen als ze hun kinderwens willen verwezenlijken. Femke is dan 40 en een bevruchting op natuurlijke wijze blijft uit. Ze gaan aan de slag met IUI - en de derde keer is het raak.

Beluister hier de podcast waarin Bas zijn verhaal vertelt:

Bas: ,,Het gevoel van euforie is moeilijk te beschrijven toen we eindelijk die positieve test in handen kregen. Het bewijs is er dat het gaat gebeuren en dat is een supergaaf gevoel” Als ze na vijf weken opgetogen hun eerste echo laten maken, staan ze na vijf minuutjes buiten, vertelt Bas. ,,Een botte arts zei: ‘ik zie niet wat ik had gehoopt’. Oké, dacht ik, wat hoopte je dan, wat zie je dan? Leg uit. Hij hoopte op een hartje, en dat was er dus niet. Hup, die probe ging eruit, succes ermee, en we stonden weer buiten, een beetje verslagen. Wat is er nou net gebeurd, dachten we?”

Femke krijgt een curettage - veel tijd om de miskraam natuurlijk af te wachten is er niet vanwege haar leeftijd en ze willen het meteen weer proberen. ,,Ik was nuchter in die tijd, al is dat misschien niet het goede woord. Mijn gevoel kon ik uitschakelen, dat komt wel een keertje. Nu wil ik er voor haar zijn.”

Ze moeten iets weghalen dat ze helemaal niet willen weghalen, en dat is zwaar. Je wil dat het iets moois wordt, zegt Bas. Het vervolg vindt plaats in België, want in Nederland zijn de opties uitgeput. De Vlaamse arts laat eerst bloed prikken, want Femke zou zomaar spontaan zwanger kunnen zijn - en dat is zo. Het Gentse ziekenhuis feliciteert het stel: ze zijn zwanger. ,,We hebben er een hele berg testen doorheen gejaagd, en ze was inderdaad zwanger!”

De eerste echo is goed, er klopt een hartje. ,,Ik was intens blij. We konden gaan nadenken over de toekomst, over de kinderkamer, we waren in jubelstemming.” Met tien weken komt er weer een echo. ,,Ja hoor, zei de verloskundige, alles is goed. Maar ze corrigeerde zichzelf binnen twee seconden: oh nee, toch niet, ik zie geen hartje kloppen. Dan zak je door de grond. Alsof ik een vuistslag in mijn gezicht kreeg. Het kindje was gestopt met groeien na acht weken. En toen waren we terug bij af.” De curettage die volgt is een heel ander gevoel dan de eerste keer, vindt Bas. ,,We hadden het hartje al horen kloppen, dat maakte het tastbaar. Het was een klotegevoel.”

In het hele traject gaat alle aandacht opnieuw naar de vrouw, merkt Bas, en hij wil dat ook uitspreken. Bas merkt herkenning bij andere mannen - eigenlijk vraagt niemand hoe het met de man gaat. Logisch, zij ondergaat alles. ,,Maar ik zag mijn vrouw kwetsbaar zijn en dan is het fijn als de professional jou ook ziet en even aankijkt.”

Al zet je je gevoel als man aan de kant, de impact is enorm. ,,Ik wilde die pijn overnemen, curetteer mij maar, laat mij maar lijden. En dat kan niet. Dat maakt machteloos en dat is een heftig stuk. Daar moet je maar mee om zien te gaan.” Bas heeft behoefte aan contact met andere mannen - aan bevestiging, om zijn verhaal te delen. Met zijn website De Vergeten Vaders  creëert Bas zelf dat platform. De dynamiek die er in de besloten Facebookgroep en het forum ontstaan is mooi: er is steun, er zijn warme reacties en mannen kunnen er hun verhaal kwijt. En de kinderwens van Bas en Femke, die heeft nog een open einde - ze zitten inmiddels in het traject van eiceldonatie. Er is nog hoop, en dat geeft lucht.