Bevallen tijdens de pandemie: ‘Mijn man was pas welkom vanaf de persfase’

Als Kirsten Marit Schoner met weeën aankomt bij het ziekenhuis in Oostenrijk, wordt haar man bij de ingang door een bewaker geweigerd. Vanwege coronamaatregelen mag hij niet bij de hele bevalling aanwezig zijn, maar is hij pas vanaf de persfase welkom. De bevalling gaat onverwacht razendsnel: een half uur na binnenkomst heeft Kirsten Marit al volledige ontsluiting en komt de baby eraan.

Schoner (33) emigreerde naar het land waar ze op slag verliefd op werd toen ze er skiles gaf: Oostenrijk. Inmiddels woont ze er negen jaar met haar man Markus en twee dochters. Widschönau is ‘maar’ 900 kilometer verderop, toch is zwanger zijn er een totaal andere ervaring: ,,Je gaat hier niet naar een verloskundige, maar gynaecoloog, en krijgt elke maand een echo. Voor mij was dat wennen; ik wil een baby zo natuurlijk mogelijk op de wereld zetten, terwijl zwanger zijn hier echt iets medisch is.”

Bevallingen vinden in Oostenrijk standaard in het ziekenhuis plaats: ,,Thuisbevallingen vinden ze raar en gevaarlijk. Vrouwen blijven na de bevalling drie nachten met hun baby in het ziekenhuis.” Schoner blogt over duurzaamheid en natuurlijk leven en zou het liefst thuis bevallen, zonder pijnbestrijding en CTG-apparaat op haar buik. Daarom blijft ze tijdens haar eerste bevalling in 2017 zo lang mogelijk thuis om weeën op te vangen. De ziekenhuisbevalling is uiteindelijk wel een positieve ervaring: haar dochter wordt rustig in bad geboren.

Begin 2020 wordt Schoner zwanger van haar tweede dochter. Door coronamaatregelen mag haar man Markus niet bij echo’s aanwezig zijn. De zwangerschap verloopt voorspoedig en drie dagen voor de uitgerekende datum beginnen ’s nachts de weeën. Aangezien het ziekenhuis een half uur rijden is, neemt Markus geen risico. Hij vertrekt ’s ochtends vroeg met zijn puffende vrouw naar het ziekenhuis. ,,’s Nachts kon ik door de weeën heen nog slapen, maar ’s ochtends kwamen ze om de een à twee minuten, dus wilde ik zelf ook graag naar het ziekenhuis. Dat was een uitdaging: het sneeuwde hard en het was spekglad op de weg.”

Ze trotseren de sneeuw en arriveren bij het ziekenhuis: ,,Van bevriende stellen hadden we gehoord dat partners bij de bevalling wél aanwezig mochten zijn, dus we dachten dat dat wel goed zou zitten. Maar de bewaker bij de ingang was meedogenloos: mijn man mocht vanwege de coronamaatregelen niet mee naar binnen. Pas als ik persweeën kreeg, mocht ik hem bellen.” Ze laat haar man achter bij de ingang en wordt door een stagiair naar de verlosafdeling gebracht. ,,Ik had geen idee hoeveel centimeter ontsluiting ik had en hoe lang ik mijn man niet zou zien.”

Omdat het personeel midden in een wisseling van nacht- naar dagdienst zit, wordt Schoner naar een kamer gebracht waar ze alleen moet wachten. Ineens heeft ze het gevoel dat het snel zou kunnen gaan: ,,Ik lag daar twintig minuten toen ik voelde: ik moet persen. Ik drukte op de noodknop en schreeuwde dat ik persdrang had. Ze dachten dat ik overdreef, maar toen ze me controleerden had ik volledige ontsluiting. Toen mijn persweeën begonnen, ontstond er paniek.”

,,Er werd volgens protocol halsoverkop bloed geprikt en een infuus aangelegd. Ik voelde dat de baby eruit wilde. Ineens dacht ik aan Markus en riep: ‘Mijn man!’ Een verpleegkundige grabbelde mijn telefoon uit mijn tas en ik schreeuwde: ‘Ze komt, je moet nu komen!’” Terwijl haar baby de weg naar de uitgang vindt, rent haar man naar de ingang, langs de bewaker, waar hij zijn temperatuur moet laten meten. Als hij de verloskamer binnenstormt is zijn vrouw net gaan staan: ,,De persweeën deden pijn, dus liet ik de zwaartekracht meewerken. Toen mijn man binnenkwam pakte ik zijn armen beet en vier minuten later werd onze dochter Valeria geboren. Ik was blij, maar kon het niet bevatten.”

,,Onze baby had een goede start, ze mocht meteen bij me komen liggen. Ik was blij dat deze bevalling snel en makkelijk ging, maar het was een bizarre ervaring.” Schoner neemt bewust de tijd om tot rust te komen in het ziekenhuis: ,,Ik wilde graag alleen met mijn baby zijn om haar goed te leren kennen en op mijn gemak met borstvoeding te starten. Dat was de eerste keer allesbehalve rozengeur en maneschijn, dus had ik me hier nu goed op voorbereid. En met succes: het lukte en ik geniet er nog dagelijks van dat ik borstvoeding geef. Inmiddels ziet Schoner de voordelen in van de Oostenrijkse gewoontes rondom kinderen krijgen: ,,Het is hier gebruikelijk om twee jaar verlof te nemen. Voor een nuchtere Nederlandse erg lang, maar ik neem het ervan: deze tijd met mijn baby komt nooit meer terug.”