De ‘paniekjaren’ van succesvolle vrouwen: ‘Ze denken vaak dat vlot zwanger worden nog wel lukt’

Viki Peeters werkte al jarenlang als coach van vrouwen met een kinderwens. Tot ze erachter kwam dat daar wel veel gedreven,succesvolle vrouwen tussen zaten. Inmiddels begeleidt de Vlaamse coach deze groep vanuit haar eigen bedrijf: Viki Peeters Coaching. Daar zitten veel vrouwen tussen die op latere leeftijd een kind willen maar daarover twijfelen en het idee hebben dat de tijd opraakt. Maar ook alleenstaande vrouwen die zich afvragen of ze er wel zonder partner aan willen beginnen. ,,Ze komen bij mij in hun - zoals het vaak voelt - panic years. Het is nu of nooit, de biologische klok tikt door. Het zijn complexe beslissingen: ga ik het doen op deze leeftijd, via donoren, ga ik het doen als single moeder?”

,,Toen ik merkte dat er veel vrouwen bij mij terechtkwamen met  drukke carrières, zoals advocaten, medisch specialisten of vrouwen met een eigen bedrijf, ben ik er meer over gaan lezen. Wat onderzoek laat zien: hoe succesvoller de vrouw op het gebied van carrière, hoe groter de kans is dat ze tegen middelbare leeftijd nog geen moeder is. Dat is niet altijd een bewuste keuze. Hun levens zijn soms anders gelopen dan ze wilden. Ze hebben lang gestudeerd, werkten tussen 25-35 jaar intensief aan hun carrière, terwijl ze dan juist hun vruchtbaarste jaren hebben. Vaak denken ze dat ze daarna ook nog vlot zwanger kunnen worden.

Onderzoek laat ook zien dat succesvolle vrouwen moeilijker aan een partner kunnen komen. Ze hebben er minder tijd voor. Wat ook meespeelt is dat succesvolle vrouwen voor veel mannen intimiderend zijn. Bij mannen is het juist omgekeerd: hoe succesvoller, hoe groter de kans is dat ze tegen midlife wél een gezin met kinderen hebben. Het is normaler als een man zijn drukke baan met een gezin combineert. Bij vrouwen wordt er toch sneller commentaar op geleverd.”

,,De meeste vrouwen vinden het lastig om een beslissing te nemen. Je zou zeggen dat dat onder tijdsdruk makkelijk is - je moet wel - maar in de praktijk maakt die druk het juist moeilijker. Op dat moment kloppen ze bij mij aan, want ze hebben het gevoel tijd te verliezen. Het zijn ook grote beslissingen om te nemen. Sommige vrouwen moeten beslissen om het alleen te doen. Soms zelfs met twee donoren, zowel sperma- als eiceldonoren.”

Veel cliënten vragen zich af of het niet egoïstisch is, kiezen voor een donor. Tegelijkertijd moeten ze afscheid nemen van een ideaalplaatje van het samen kinderen krijgen met een partner. Van het samen laten smelten van genen, de liefde bekronen.”

,,Ik begin met het onderzoeken van de angsten en overtuigingen. Wat klopt daar eigenlijk van? Vaak verliezen ze het verlangen van het krijgen van een kind uit het oog. Soms komt het verdriet om mislukte pogingen of miskramen er ook nog bij. Het doel van de coaching is dat ze er sterker in komen te staan en knopen door durven te hakken.

En stel dat je het gaat proberen met een donor, hoe ga je dat dan doen? Kies je voor een anonieme of bekende donor? Blijf je in eigen land? Het is een heel doolhof aan keuzes, daar help ik hen bij. Waar veel vrouwen ook vragen over hebben: hoe vertel ik later aan mijn kind over de donoren, hoe vertel ik waarom er geen papa is?”

,,Klopt. Succesvolle vrouwen hebben vaak de neiging om alles te plannen en willen graag controle houden. Wat betreft de kinderwens heb je veel niet zelf in de hand, maar er zijn ook dingen waar je wél controle over kunt hebben. Je beslist zelf welk pad je kiest.

Vrouwen zijn soms op zoek naar bevestiging, die ga ik hen niet geven. Bovendien kan niemand zekerheid bieden. Kinderen zijn het meest onplanbare in het leven. Dat maakt het ook zo lastig. Vind je het een lastige beslissing om voor het alleenstaande moederschap te gaan, dan kun je ook kiezen voor een tussenoptie door eicellen in te laten vriezen. Ook dat geeft geen garantie, maar dan heb je in ieder geval een back-upplan.”

,,Het vinden van eigen antwoorden is lastig. Antwoorden waar je je prettig bij voelt. Vaak hebben ze het nog aan bijna niemand verteld, omdat ze er zelf nog mee worstelen. Ze zijn bang wat hun omgeving ervan zal denken. Het is ook niet heel gangbaar om het bijvoorbeeld op je 45ste met twee donoren te proberen. Zeker de mensen die zelf heel gemakkelijk kinderen hebben gekregen, begrijpen dat vaak niet. Maar als je zelf achter je beslissing staat, zul je minder last hebben van de reacties. Vaak blijkt ook achteraf dat het meevalt.”

,,Ik maak veel mooie dingen mee, als ik naar de geboortekaartjes kijk die ik krijg word ik echt blij. Maar ik hoor ook verhalen van mislukte pogingen en van zwangerschapsverlies. Dat laatste ligt bij mij gevoelig, ik heb het zelf twee keer meegemaakt. Ik probeer in zo’n geval contact te houden. Wat absoluut niet helpt is als mensen de situatie gaan minimaliseren, zo van: ‘Gelukkig was je nog niet zo ver in de zwangerschap’.

Hoewel de meeste cliënten hun kinderwens proberen te vervullen, ziet een deel er ook vanaf. Dat komt voor. Dan vinden ze het toch te ver af staan van hoe ze eigenlijk moeder hadden willen worden.”