'Het maakt me niet uit of mijn kinderen eten, desnoods eten ze niks, worden ze ook niet dik’

Toen ik pas getrouwd was kookte ik zelden, maar nu doe ik het toch best vaak. Ingewikkeld is het wel want met zes kinderen en slechts één echtgenote is er natuurlijk altijd wel iemand die ongelukkig wordt van hetgeen hem/haar/hen wordt voorgeschoteld. Strijken daarentegen doe ik nooit. Gelukkig maar, want ik zou de overhemden net zo laten aanbranden als het eten. Vanaf een uur of 1 is het al raak: wat eten we vanavond? 

Als het aan de kinderen lag aten we elke dag pizza. Pizza komt me mijn strot uit, maar ga er maar aanstaan! Onder mijn kinderen zijn een paar vegetariërs, een paar lactose-intoleranten, een fructose-intolerante, een paar glutenvrije en eentje die gewoon niks lust behalve brood met hagelslag. Soms vraag ik me af hoe andere ouders het doen. Ik ken mensen die twee keer koken, een keertje voor de kinderen (lichtgevende plastic drek waar muziek uit schalt) zodat die kinderen eerst eten en vervolgens koken ze lekker Indisch voor zichzelf. ,,Is toch te pittig voor onze kindjes.” 

Ook ken ik mensen zonder eettafel, die eten dan op de bank, bord op schoot, maar wel met hun kinderen terwijl die naar Ren Je Rot of Stuif Es In kijken. Op zich wel slim deze beeldbuisstrategie, want met hun blik op standje zombie harken die kinderen ongemerkt alles naar binnen, zelfs vitaminen en spruitjes en mineralen en bleekselderij! Maar je eet niet op de bank voor de tv. Dat is slecht voor je karma, zo zijn we niet opgevoed. Gezinsleden heuren aan tafel te zitten, zeker pubers die in hun laptop wonen. Zo vergeet je niet helemaal hoe ze eruit zien en kun je allerlei gezellige vragen stellen over school en hoe het nou eigenlijk met ze gaat. En of ze dan onverstaanbaar mompelen maakt niet uit, je keek elkaar tenminste even in de ogen. Of zelfs dat soms niet, maar je hebt in elk geval even het gevoel dat je sámen bent. 

Dus als het etenstijd is stuur ik een appje in de gezinsapp - aan tafel aapjes - en dan stormt iedereen tegelijkertijd als een wilde kudde moeflons van onze vermoeide en versleten trap naar beneden om dolgelukkig het bord te vullen met allerhande door mij bereide spijzen? Nee. Pubers lezen geen appjes. Ooit kocht ik een oude PTT-telefooncentrale en had elk kind zijn eigen draaischijftelefoon, dat werkte geweldig. Ik draaide nummer 1 en wekte de oudste uit zijn lethargie, ik draaide 2 en kind 2 schrok zich zo de tyfus dat hij zijn laptop dichtklapte, enzovoort. Het werkte. Totdat ze de hoorn ernaast lieten liggen, of de stekker eruit trokken, of de centrale weer eens in brand stond, dat soort dingen. Ze kregen mobieltjes rond hun twaalfde en dus ook de superhandige gezinsapp. Zodat ik nog steeds elke keer als een standwerker onderaan de trap sta te gillen. En dan druppelen ze naar beneden en neemt de één blij en de ander mismoedig plaats aan onze tafel.

Heel soms kookt een puber, dat is dan groot feest voor mij want dan hoef ik alleen maar handenwringend toe te kijken hoe ze de keuken slopen. Kokkerellen kunnen ze best en het is ook best handig wanneer ze later een eigen plek hebben, dat ze dan in elk geval niet elke dag pizza hóéven te eten maar ook gewoon hun vaders pasta, aardappelkroketjes of witlofschotel weten te fabriceren. 

Gelukkig zal het daar nooit van komen, nooit zullen ze een huis kunnen kopen, maar op een goede dag mogen ze hun ouders in de tuin begraven en hebben ze alsnog een huis. Wel een rijkdom hoor, zoveel nabestaanden om je heen, smikkelend en smullend of huilend van ellende. Het maakt me eigenlijk niet uit, desnoods vreten ze niks, worden ze ook niet zo dik als ik, als we maar even bij elkaar zijn, elkaar zien. Daarom blijf ik graag elke dag koken, appen en schreeuwen onderaan de trap.

Bekijk onze meest bekeken nieuwsvideo’s in onderstaande playlist: